Na ruim twee jaar wachten was het in februari 2016 eindelijk zover: een nieuw deel van de Grijze Jager-serie. En dit keer speelt niet Will de hoofdrol, maar lezen we over de jonge Halt en Crowley…
‘Heer Arald, bent u klaar voor de strijd?’
Arald deed hetzelfde als Morgarath: hij tilde even zijn lans recht omhoog. Zijn strijdros Barnaby zwiepte met zijn staart naar een paar opdringerige vliegen en er trok een spiertrilling over zijn linkerflank. Verder stond ook dit paard doodstil.
Naylor knikte tevreden en stak met de heraut het veld over naar de westelijke tribune. Het strijdperk lag klaar voor de tweekamp.
Aangekomen bij de eretribune draaide hij zich om en stak zijn maarschalksstaf de lucht in, als teken voor de vier herauten die achter hem klaarstonden. Bazuinen werden opgeheven en aan de mond gezet, en daarop klonk het startsignaal over het veld. Terwijl de laatste noot wegstierf gaven beide strijders hun paard de sporen en zetten de paarden hun eerste moeizame stappen. Tegelijk steeg uit het publiek een waanzinnig gejuich en gegil op. Hier en daar hoorde je mensen Arald dan wel Morgarath aanmoedigen, maar de meeste toeschouwers schreeuwden alleen maar van opwinding en spanning over wat komen ging.
Het geluid van de daverende hoeven klonk luider en luider en enorme kluiten aarde werden opgeworpen achter de massieve dieren, die met een uiterste krachtsinspanning steeds harder op elkaar af galoppeerden, alleen gescheiden door de tilt. Het gekrijs van het publiek klonk nog harder toen de twee lansen tegelijk omlaag kwamen. Er werd druk gewed op de kans dat een van de twee ridders, of allebei, al bij de eerste passage uit het zadel gestoten zou worden. Iedereen schoof naar het puntje van zijn stoel, in afwachting van de botsing die binnen enkele seconden zou plaatsvinden.
En daar was die botsing, met donderend geraas van metaal en versplinterend hout, terwijl de paarden elkaar rakelings passeerden.
Bij deze eerste passage probeerde geen van de twee ridders iets moeilijkers dan precies mikken op de holte in het midden van het schild van de tegenstander. Ze wilden eerst gevoel krijgen voor de kracht, de precisie en de timing van de ander.
Beide lansen werden naar het midden van het schild gezogen, beide bogen steeds verder door… tot ze op hetzelfde moment in duizend stukken braken en de ridders elkaar in een wolk van witte houtsplinters passeerden. Er klonk een teleurgesteld ‘Aaaah…’ van de mensen die gewed hadden dat een van de ridders nu al ter aarde zou storten, maar hun gekreun werd overstemd door toenemend gejuich van de rest van het publiek, zowel edelen als burgers, die blij waren dat er niets akeligs gebeurd was.
Arald ving de bijna angstaanjagende klap op, waarmee Morgaraths lans tegen zijn schild sloeg en die hem naar achteren probeerde te drukken. Hij zette zich schrap en kneep met alle kracht die hij in zich had zijn dijbenen tegen de flanken van zijn paard om in het zadel te blijven. Vooral in zijn rechterschouder voelde hij hoe hij zelf een even harde klap uitdeelde op het schild van de baron van Gorlan.
Boekgegevens
John Flanagan, De Grijze Jager – De vroege jaren 1 – Het toernooi van Gorlan, vertaling: Laurent Corneille, Uitgeverij Gottmer, ISBN 978 90 257 6096 0 (€ 15,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie april 2016.
