Zeven kunstenaars en wetenschappers komen bij elkaar op Stormø, een onbewoond eiland voor de Deense kust. Als blijkt dat hun tijdelijke huis volledige van glas is en er geen contact met de buitenwereld mogelijk is, zijn ze meer op elkaar aangewezen dan ze lief is. Dan verdwijnt een van hen, en een ander komt dodelijk ten val.
‘Ja, je kunt hier zwemmen,’ zei hij. ‘Maar zoals jullie al hebben gemerkt, ligt de temperatuur van het water ook in de zomer rond het vriespunt. De stroming is hier zo sterk en de zeebodem loopt zo steil naar beneden dat je het risico loopt te verdrinken als je verder dan een paar meter de zee in zwemt.’
De glimlach op zijn gezicht beviel Robin niet.
‘Stormøhus ligt verderop,’ zei hij.
Niemand zei iets. Hij lachte.
‘Jullie hebben het kennelijk nog niet gezien. Geniet maar van het aanzicht nu de zon schijnt en het zo’n beetje windstil is. Het kan enorm regenen en waaien op dit eiland.’ Een paar honderd meter bij hen vandaan stond een fragiele staalconstructie van drie verdiepingen met een wenteltrap aan de buitenkant. De buitenmuren, binnenmuren en de galerijen waren van glas, zodat je dwars door het huis naar het achterliggende bos kon kijken. De staalconstructie en de trap waren geverfd in precies dezelfde bruine kleur als de boomstammen, en de goudgele deuren, kozijnen en spaarzame houten meubels in de kamers gingen zo op in het landschap dat Robin ze pas in de gaten kreeg toen ze een tijdje naar het huis had staan kijken. Muren van glas. Je kon zo bij elkaar naar binnen kijken. Ze had huizen van dit type aan de Australische goudkust gezien, die keer dat ze een artikel had geschreven over de Eco Lodges-keten, die helemaal niet zo eco was als de organisatie beweerde. In dat opzicht was dit concept in het Stormøhus nog veel verder uitgewerkt.
Heel even was ze ervan overtuigd dat ze in een aantal kamers ogen zag. Maar die waren direct weer verdwenen. Greta zette haar zonnebril af, die de perfecte camouflage bleek te zijn. Zonder bril zag ze er een stuk milder uit. Haar lachrimpels deden denken aan zand waar water overheen gestroomd was.
‘De omliggende natuur als tapijt, totale transparantie. Een echt Glass House,’ zei ze met een stem waarin oprecht enthousiasme doorklonk. Meneer Winter knikte.
‘Inderdaad. Het Philip Johnson Glass House in het Amerikaanse Connecticut heeft als inspiratiebron voor de architecten gediend.’
Robin kreeg het warm en koud tegelijk. Transparantie maakte iedereen kwetsbaar, al realiseerden maar weinig mensen zich hoe kwetsbaar. Het laatste wat ze wilde was kwetsbaar overkomen in het gezelschap van zes wildvreemden en een huisbewaarder met een bijzonder twijfelachtige uitstraling. Joachim deed een stap naar voren met zijn koffer in de hand.
‘Wat is dit in vredesnaam? Een Big Brother-huis of zo? Van wie is dit eiland eigenlijk? En wie heeft ons uitgenodigd?’
Meneer Winter maakte een gebaar dat ze hem moesten volgen. Iedereen aarzelde even voor ze zeulend met hun bagage achter hem aan liepen.
‘Voor zover ik weet zijn jullie door het Stormøhus Fonds uitgenodigd,’ zei hij over zijn schouder. ‘De weldoener die de eigenaar is van dit eiland wenst anoniem te blijven. Meer weet ik niet. En nee, het huis wordt niet in de gaten gehouden, als je dat soms vermoedt, Joachim.’
Boekgegevens
Leonora Christina Skov, Het glazen huis, Uitgeverij Cargo, 400 pagina’s, ISBN 978 90 234 9579 6 (€ 19,90)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie april 2016.
