In Geen taboe voor Theroux neemt Louis Theroux de lezer mee op reis door zijn onverwacht succesvolle carrière, die zich ontwikkelde van een aarzelende toezegging aan de BBC om een eigen serie te ontwikkelen tot zijn prijswinnende documentaires.
Proloog
Sensueel eten
Ik wist dat hij iets hoogs was bij een bedrijf en ook sambales gaf. Toch had de zelfverzekerde man die in pyjamabroek en T-shirt opendeed door zijn verzorgde witte baard en ietwat ondeugende uitstraling meer van de sensei van een erotische dojo.
Ik was een beetje buiten adem. Het huis – hoog, met rondom een houten veranda – stond aan een met dennen omzoomde straat aan de rand van Portland, Oregon, en ik had een steil stuk van die straat op moeten lopen in schoenen die daar niet geschikt voor waren. Bovenaan stond Cliff, mijn gastheer.
Hij liet me binnen – mijn filmcrew kwam achter me aan – en ik trok mijn schoenen uit in een garderobe. Daarna liep ik een keuken in waar Indiase beeldjes van parende paren naast vakantiekiekjes van zijn kinderen stonden.
Overal stonden schalen en kommen met eten, samen een buffet van het soort dat je in de businesslounge van een regionaal vliegveld verwacht: druiven en plakken appel en blokjes kaas. Alleen zat er vershoudfolie overheen. Het was nog geen tijd om te gaan eten.
De keuken liep vol: stellen, een paar mensen in hun eentje, ongeveer net zoveel vrouwen als mannen, voor het grootste deel in de dertig of veertig. […]
Een vrouw van in de dertig lachte naar me met een licht maffe uitdrukking van vrijgevochten bonhomie die noodde tot het stellen van vragen.
‘Opgewonden?’ vroeg ik.
‘O, ik ben zó opgewonden.’
‘Ben je ook nerveus?’
‘Nuh! Waarom zou je nerveus zijn. Het wordt een avondje vol plezier en vrijheid. Genieten, daar gaat het om.’
‘Ja, genieten… van het eten,’ reageerde ik hoopvol.
‘Ja! Nou ja, je weet wel, van het eten én…’ Met haar ogen wijd open drentelde ze weg.
‘Ben je weleens eerder gevoerd?’ vroeg een al wat oudere vrouw met grijs haar en rinkelende oorbellen. Ze legde haar hand op mijn borst. ‘Volgens mij ga je het heerlijk vinden. Je bent hier veilig, hoor. We zijn heel aardig.’ […]
Wat later nam ik afscheid en reed met de filmploeg terug naar het hotel. In het busje voelde ik me wat gegeneerd over de mate waarin ik meegegaan was met het experiment. Zoals zo vaak voelde ik de ironie van alle kanten op me afkomen: aan de ene kant had ik deze ervaring strak in de hand weten te houden, aan de andere kant was het ook wel verwarrend geweest. […]
Zevenenveertig en nóg zet ik mezelf voor gek om een televisieprogramma te maken, op onwaarschijnlijke plekken contacten te leggen, en dat alles terwijl de grens tussen maf en serieus, oprechtheid en doen alsof, met jezelf te koop lopen en intelligente journalistiek niet altijd duidelijk was, ook niet voor mij. Moet je mij nou zien. Sta ik nog steeds verhalen te vertellen en daarvoor mezelf en mijn gevoelens in te zetten. Na al die jaren.
Boekgegevens
Louis Theroux, Geen taboe voor Theroux. Zijn persoonlijke memoires, vertaling: Rob Kuitenbrouwer en Pon Ruiter, Uitgeverij Ambo|Anthos (€ 24,99)
