Na drie jaar stilte keert Amar terug naar zijn familie. Waarom liep hij weg en wat betekent het dat hij nu terug is? Een plek voor ons is een aangrijpend, herkenbaar familieportret van een veelbelovende nieuwe stem: Fatima Farheen Mirza.
Hij kon nauwelijks geloven dat het hem, gisteravond nog maar, was gelukt om naar de deur van zijn ouderlijk huis te lopen en aan te kloppen. Wat hem had verbaasd, was hoe weinig er veranderd was – dezelfde tint verf, dezelfde ontbrekende hor uit zijn oude raam op de eerste verdieping. Er brandde geen licht. Brede ramen, dichte gordijnen, niemand thuis. Niemand zou het weten als hij besloot om de straat weer in te lopen. Dat was een geruststellende gedachte, dat hij zijn vader niet onder ogen hoefde te komen of hoefde te zien wat voor impact zijn afwezigheid op zijn moeder had gehad.
Als er geen licht aangegaan was in Hadia’s kamer, was hij weggelopen. Het gloeide groenblauwig achter het gordijn en bij de aanblik ervan maakte zijn hart een sprongetje. Ze was thuis. Hij had zijn leven zo ingericht dat hij zijn zus niet meer kon zien of spreken en niet eens wist dat ze ging trouwen tot ze hem een maand eerder belde met de vraag of hij erbij zou willen zijn. Hij was zo geschrokken geweest dat hij niet had opgenomen. Maar hij had haar voicemail zo vaak afgeluisterd dat hij zich elk detail herinnerde. Sommige avonden had hij zeker geweten dat hij zou gaan en andere avonden had hij zeker geweten dat er niks goeds van kon komen.
Haar verlichte raam en zijn eigen duistere raam ernaast. Op een zomeravond hadden ze hun horren weggehaald en contact gemaakt via plastic bekertjes met een draad erdoor tussen hun kamers in. Hadia zei dat ze wist hoe het moest. Ze had op school al eens zo’n ding gemaakt. Hij wist niet of hij haar stem over de draad kon horen neuriën of dat die door de lucht werd meegevoerd, maar dat zei hij niet tegen haar. Het was Hadia’s idee geweest; ze was altijd zo goed geweest in het verzinnen van spelletjes. Ze zaten in een wachttoren om te controleren of er geen ongeregeldheden plaatsvonden. ‘Lijster op een tak, over,’ zei Amar, uit het raam kijkend en snel weer wegduikend. ‘Postbode komt de straat in, over,’ zei Hadia. ‘Heel veel brieven, over.’
Die avond was hun vader woedend omdat hij hun horren op de oprit had aangetroffen, eentje verbogen door de val. Ze moesten met zijn drieën op een rijtje staan. Hadia, de oudste, dan Huda, dan Amar, de jongste, die zich een beetje achter de andere twee verschool.
‘Heb jij dit verzonnen?’ vroeg zijn vader, die alleen hem aankeek.
Dat was zo. Het was zijn idee geweest om de horren uit de sponningen te duwen. Hadia staarde naar de vloer. Huda knikte. Hadia keek haar aan maar zei niets.
Zijn vader zei tegen zijn zussen: ‘Van jullie had ik verwacht dat je beter zou weten.’
Amar verdween mokkend naar zijn kamer, deed zijn open raam dicht en ging op zijn koude lakens zitten. Van hem werd niets verwacht. En al had Hadia haar eigen hor er nooit meer uit geduwd, hij had dat wel gedaan, om de zoveel jaar, tot zijn vader hem niet eens meer repareerde.
De hele dag was hij al bang geweest dat zijn zus hem misschien uit plichtsbesef had uitgenodigd, en hij vermoedde dat datzelfde plichtsbesef hem had doen terugkeren. Maar nu zwol er iets in hem aan, niet echt enthousiasme of geluk, maar een soort hoop. Hij stond op en liep terug naar de muziek.
Zijn zus, omringd door haar beste vrienden en familie, had naar hem gevraagd.
Boekgegevens
Fatima Farheen Mirza, Een plek voor ons, vertaling: Anne Livestro, Uitgeverij Signatuur, 576 pagina’s (€ 21,99)Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant editie 4 maart 2019.
