In Drie dagen kruipt Nina Roos drie dagen lang in de hoofden van haar personages. Door middel van telefoongesprekken, regieaanwijzingen en streams of consciousness ontvouwt de binnen en buitenkant van elk personage zich gaandeweg voor de ogen van de lezer.
Woensdag
Vincent
‘Ik heb goed nieuws pop, het is wild vlees. Nee dwaas, dat dingetje onder mijn oksel, de dokter gaat ervan uit dat het onschuldig is, hij stuurt het voor de zekerheid op naar een lab. Voor de zekerheid. Harder? Hij stuurt het op, hij snijdt het vleesje vrijdag weg en dan stuurt hij het op naar het lab. Ja, het jeukt nog als een tierelier, wat? Jij zei dat het groeide. Hoe ik me voel? Ik voel me prima. Nee hij heeft nog niets weggesneden, als jij nou even ophoudt met dat geritsel dan kan ik je misschien verstaan, schijnt de zon daar wel? Vertel, in welk werelddeel zit je? Je klinkt alsof het al pimpeltijd is, luister ik hang op, heb mijn borrel nog voor de boeg en ik ben al anderhalf uur aan het zoeken naar waar ik die speech heb opgeslagen, weet jij dat toevallig nog? Nu hoor ik ook je ruis niet meer Isa, geniet ervan, ik ga rijden, spreek je later.’
Vincent voegt in op de ringweg.
Juist, aan de kant met je dikke Dacia, klinkt als een uit de hand gelopen bloem, wie rijdt nou zo’n drama, mensen, daar gaan we, tippelaar op de tweede rijbaan, slakken rijden helemaal rechts. ‘Goed dat u er niet aan heeft gezeten,’ zei de dokter. Men wil er nog wel eens zelf in gaan snijden. Vraag ik netjes waarom en waarom ik, waarom nu en waarom daar, haalt het heertje zijn schouders op, moduletje zo nodig zwijgen gevolgd zeker, gassen of naar rechts Rovertje, heel goed, en niet kijken alsof ik je stoute zoon ben, trek je voorhoofd glad, had Janine nou een of ander Thais kind ingehuurd voor de catering? Sunee, Sumalee, hopen dat ze niet met van die kleine klotenhapjes komt, Vincent wacht, luister even: bitterballen zijn tijdloos maar wij denken toch veel verder? Wachten en luisteren Janine? Omdat je zo’n lachebekje bent, ik heb alvast flink geluncht, ho, ho steek je poot uit als je afslaat kut, ah kijk aan, er kan een lachje vanaf, en nou doortrappen. De speech, waar zitten we, weer iets zo vernuftig opgeslagen dat ik het niet kan vinden, onder speech lijkt me toch, nieuws, nee, bureaublad, agenda, niet nee, nergens, gassen mensen, goed uit het hoofd dan, even zien: inzet, marktwerking, Levi, klappen, drank, wie heeft überhaupt de aankleding geregeld, nu zit ik toch weer te krabben, wat zei de arts nou? Dat zo’n vleesje spontaan of na een verwonding ontstaat, laten we er maar van uitgaan dat het spontaan ontstaan is, wie weet voel ik me tien keer fitter als die vent het stukje wegsnijdt, letten we op mensen, het is groen, moet ik toeteren of bewegen we zelf?
Vincent rijdt naar zijn bedrijf, parkeert en loopt naar binnen. Hij bekijkt de aankleding, eet een aangeboden viskoekje, hangt zijn jas op in zijn kantoor en loopt de heren-wc in. Vincent spoelt zijn mond, maar zorgt ervoor dat hij zo min mogelijk water doorslikt. Zijn vrouw Isabeau heeft hem ervan overtuigd dat je bij kraanwater totaal niet weet wat je drinkt, dat je door de meeste flessen bronwater heen kunt kijken en zo kunt voorkomen dat je stukjes of vlokken doorslikt. Sinds ze het woord vlokken in de mond heeft genomen drinkt hij alleen nog water uit doorzichtige flessen en bestelt buitenshuis uitsluitend drank in flesjes.
Boekgegevens
Nina Roos, Drie dagen, Uitgeverij De Harmonie, ISBN 978 90 761 7491 4 (€ 16,90)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie april 2016.
