De vorm van Ierland is een roman over een vrouw op zoek naar haar eigen seksualiteit.
‘Kijk niet zo chagrijnig, zo kom je nooit aan de man,’ zei haar moeder meer dan eens zonder te vragen wat haar somberende dochter bezighield. ‘Ik wil ook geen man,’ gromde ze dan om van het gezeur af te zijn. Tot haar verwondering kon ze haar jongere zussen daarmee aan het huilen krijgen. Waren ze bezorgd om haar? Alleen omdat ze niet wilde trouwen? Of wilden ze niet dat ze verzet pleegde, haar moeders positie ondermijnde met haar weigering om hetzelfde pad te volgen, vermoedden ze dat dat haar moeder weer in een depressie zou storten waar ze allemaal last van zouden hebben?
Als oudste had ze een zoon moeten zijn maar haar vader had slechts dochters voortgebracht terwijl zijn halfbroer de felbegeerde stamhouder leverde. Anna moest in bomen klimmen, aan conditietraining doen, martial arts beoefenen, schaken. Zij moest haar vaders dromen waarmaken, de opleiding volgen die hij had willen doen, strijden voor de idealen die hem zijn loopbaan hadden gekost, de vrouw worden die zijn echtgenote was voor hij met haar trouwde, onafhankelijk, slim, elegant en met veel bravoure. Haar moeder had hij getemd, zijn dochter moest ontembaar zijn. Geen partner zou in zijn ogen goed genoeg zijn voor haar. Hij verachtte Leon.
Haar moeder was verheugd toen ze met Leon aan kwam zetten. Zo zuinig als ze was, gaf ze ineens royaal geld aan kleding en kapper uit voor Anna. Eindelijk een vriendje voor haar cynische dochter die zich aan vrouwelijkheid niets gelegen liet liggen. Eindelijk iemand aan wie ze zich zou onderwerpen. Ze zou leren haar intellect, haar sarcasme, haar spot te temperen om hem niet te verliezen, zoals ze dat zelf had gedaan. Eindelijk zou Anna haar moeder begrijpen.
Op school waren Anna en Leon twee eenzame zielen die elkaar in hun schutterige isolement op een klassenavond ontdekt hadden. Na weken praten in elkaars gezelschap hadden hun handen elkaar in de bioscoop ontmoet, vastgepakt en niet direct weer losgelaten. De rest zou nog jaren duren. Leon werd haar pantser tegen de wereld. Dat ze van een man was voorzien gaf onnoemelijke rust. Zo langzaam ontwikkelde zich hun vriendschap dat de permafrost in hun lichamen uiteindelijk ontdooide. Er ontstonden andere mogelijkheden, nieuw leven en tenslotte zelfs een vorm van lust.
Leon leerde makkelijk terwijl zij moest zwoegen om over te gaan en haar eindexamen te halen. Bij haar ruime voldoende voor natuurkunde suggereerde haar docent dat haar vriendje haar wel zou hebben geholpen maar dat was niet wat ze samen deden. Met Leon ging ze naar cabaretvoorstellingen en naar jazzconcerten. Zelf speelde hij verdienstelijk gitaar, schreef liedjes en componeerde er muziek bij. Anna bewonderde hem om zijn durf en zijn spotlust, ze moedigde hem aan een eigen cabaretgroep op te zetten.
Pas toen ze een kamer in een studentenhuis bewoonde, opperde ze dat ze nu wel eens wilde weten hoe het zou zijn om zijn penis in haar te voelen. Tot dan hadden ze ‘droog geneukt’ zoals zij het noemde waarbij ze vreeën met of zonder kleren aan tot Leon een zaadlozing kreeg. Daarna lagen ze een tijd innig verstrengeld tot haar geilheid langzaam wegebde.
Verschijnt op 12 februari 2019. www.magonia.nl
Boekgegevens
Truus Rozemond, De vorm van Ierland, Uitgeverij Magonia, 240 pagina’s (€ 19,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie 4 februari 2019
