De laatste jager is een spannend verhaal van de prijswinnende auteur Morosinotto over opgroeien en je weg vinden ten tijde van de prehistorie.
Een zwerm witte langhalzen vloog op en verdween achter de toppen van de bomen, in de richting van de Zonsopkomst.
Er klonk een suizend geluid, steeds meer vogels vulden de lucht, vleugels en snavels en veren, zoveel dat ze de hemel verduisterden en er een lichte sneeuw van vogelpoep omlaag dwarrelde.
‘Wat gebeurt er?’ vroeg Hona.
Ik had geen idee, ook al stond ik op het punt om te zeggen dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, maar toen zag ik de beelden…
Een Bericht van Yabo van de Geesten, de magiër van onze stam, en dat kwam bij ons allemaal aan als een kopstoot, zelfs Hona zakte huilend op haar knieën.
Wat we zagen was een wereld die in rook was gehuld. Het was één woeste, kolkende, gloeiende massa. Het vuur, fel als de zon, trok steeds verder en verwoestte de hele vlakte: de bomen werden in de zomerse droogte door de vlammen verzwolgen en de vogels vlogen weg, andere dieren probeerden zich in veiligheid te brengen.
‘De stam… De stam is in gevaar,’ zei Ama met angstige stem, terwijl de verschijning vervaagde.
Ons kamp lag op een halve dag lopen in een langnaaldenbos aan de zanderige oever van een rivier. Het was een tijdelijk kamp omdat we op doorreis waren; ons normale jachtterrein was een heleboel manen lopen in koudwaartse richting, maar dat jachtgebied hadden we verlaten op zoek naar dikhuiden.
Dat zat zo: de jacht op de dikhuid wordt ook wel de Grote Jacht genoemd, en de Grote Jacht is nodig om volwassen te worden. En omdat Ama, Koto, Ocho en Beri zover waren, had Paraqui de knoop doorgehakt: nadat we twee seizoenen lang vergeefs op zoek waren geweest naar dikhuidsporen, waren we met z’n allen warmwaarts getrokken, naar een onherbergzaam gebied waar geen stam zich eerder had gewaagd.
We hadden vele dagen en vele dagen achtereen gelopen. De zomer is normaal het regenseizoen maar hoe verder we trokken, hoe droger het land werd; de rivieren werden modderstrepen en de graslanden helemaal geel.
En nu kwam ook nog dat vuur…
‘En wat nu?’ vroeg Koto met een zucht.
‘We moeten terug naar het kamp,’ antwoordde Ocho. ‘De hele stam is in gevaar, we moeten ze helpen…’
‘Ja,’ zei Ama. ‘Straks wordt het hele kamp weggevaagd.’
Hona pakte weer mijn hand vast. Haar hand voelde ijskoud. ‘Ik ben bang.’
‘Ik denk niet dat Yabo het Bericht heeft gestuurd om te zeggen dat we moeten terugkomen naar het kamp,’ opperde Beri. ‘Hebben jullie zijn wanhoopskreet gehoord? Hij wil juist zeggen dat we moeten maken dat we wegkomen. Wij hebben vergeleken met de rest een voorsprong op het vuur, dus…’
‘Dus je wilt ze in de steek laten?’ schreeuwde Ocho.
‘De groten hebben ons echt niet nodig. Die redden zich wel… Wij moeten onszelf in veiligheid brengen.’
‘Ze hebben ons wel nodig. Ze zijn onze stam!’
We wisten niet wat we moesten doen, en bleven daar maar staan bekvechten bij dat enorme kadaver van die bladkauwer. Ik keek omhoog naar de grote bomen die aan alle kanten om ons heen stonden. Waarom helpen jullie ons niet, dacht ik. Waarom vertellen jullie ons niet wat we moeten doen?
Maar het woud bleef stil en dus moest Ama voor ons allemaal de knoop doorhakken. Dat deed ze zonder woorden, ze keek gewoon een kant op en begon te rennen. In de richting van de Zonsondergang. Daar waren onze families en onze tenten. Wij volgden haar, misschien meer uit gewoonte dan iets anders. Achter Ama kwam Koto; achter Koto kwam Beri; dan Ocho. En ik helemaal achteraan, om Hona aan te moedigen die de rest amper kon bijhouden.
‘Ik ben bang.’
‘Mond dicht en rennen jij!’
Davide Morosinotto, De laatste jager, illustraties: Fabio Visintin, vertaling: Manon Smits & Pieter van der Drift, Uitgeverij Pelckmans, 304 pagina’s (€ 22,00)
Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2023.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
