De wetenschappelijke carrière van Philip Wachtman zit in een dip. Hoe anders vergaat het zijn vriendin, die zich op het hoogtepunt van haar roem bevindt. Maar er is één groot gemis. Freya is op haar negenendertigste nog kinderloos. Het ligt aan Philip, denkt Freya. Maar hij weet dat de oorzaak niet bij hem kan liggen. Wachtman heeft naar schatting 411 nakomelingen, het gevolg van uit de hand gelopen praktijkonderzoek bij de spermabank.
Ze wil een kind. Een kind van hem. ‘Een klein roodharig hummeltje,’ had ze gezegd. Zijn ego maakte een sprongetje. Het zou ze nader tot elkaar brengen, iets gezamenlijks. Freya klokte de tijden heel nauwkeurig. Iedere maand waren er twee cruciale uren. Het maakte niet uit waar hij was, hij moest komen opdraven. Niet meer drinken, geen sigaretje meer aan het einde van de dag. Zijn zaad moest in topconditie zijn. Maar het beoogde effect blijft uit. Freya wordt maar niet zwanger.
Zijn laatste jaar en zij wil een kind. Nooit heeft hij erbij stilgestaan dat het weleens niet zou kunnen lukken. Tegenslag, dat is altijd de ander. Hoeveel stellen heeft hij tijdens zijn promotieonderzoek wel niet geïnterviewd? Zonder uitzondering ten einde raad. Nooit gedacht dat het hem ook zou overkomen. Nou ja, in technische zin overkomt het hem ook niet, het overkomt Freya. Wachtman weet dat het niet aan hem ligt. Dumortier heeft hem onlangs, op zijn vijfenveertigste verjaardag, nog getest.
Hij schudt zijn piemel om de laatste druppels plas te lozen. Hij wil zijn meisje terug. In het begin stond ze bij de deur te wachten als hij terugkwam van een congres in het buitenland. Zodra ze zijn sleutel in het slot hoorde, opende ze de deur en trok hem naar binnen. At hem op, zijn gulzige vriendin, zijn studente. Zou nu niet meer kunnen, een relatie met een studente. Bij de eerste verdenking zouden ze hem met pek en veren de Oudemanhuispoort uit jagen. Hij bevingert de rimpels in zijn voorhoofd. De mensen zijn anders gaan denken. Conservatiever. Terug naar vroeger. De meerderheid dringt haar kleingeestige seksuele moraal op aan de minderheid. De stem van het volk, daar moeten we tegenwoordig naar luisteren […] Met een hand op zijn dij, de andere aan de wastafel geklemd, staat hij op van de pot. Hij knipt het licht aan. Zijn ogen moeten een paar seconden wennen. Wachtman bekijkt zichzelf in de spiegel.
Bleek, altijd geweest. De hoeveelheid zonnebrand die er in 46 jaar wel niet op zijn lichaam moet zijn gesmeerd. Zijn moeder liet hem altijd allebei zijn handen openhouden. Dan druppelde ze de crème op zijn palmen. ‘Links is voor je rechterarm, rechts is voor je linkerarm.’ Daarna kreeg hij twee klodders voor zijn benen. Dan volgden buik, borst en schouders, als laatste zijn hoofd. Wachtman moest alles zelf doen. Alleen zijn rug deed zijn moeder. Haar nagels tussen zijn schouderbladen, dat was een fantastisch gevoel. Sinds hij zijn krullen is verloren, oogt hij nog bleker. Alsof iemand met een brede kwast een vleeskleurige streep over zijn hoofd heeft getrokken. Zijn borstelige wenkbrauwen een herinnering aan zijn oude furie.
‘Aan alle goede dingen komt een eind,’ had zijn vriend Dumortier gezegd. Hij zal het gaan missen.
Boekgegevens
Christiaan Alberdingk Thijm, De familie Wachtman, Uitgeverij Ambo|Anthos, 320 pagina’s (€ 22,99)
Dit fragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie februari 2021.
Interesse? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
