Charlatans gaat over morele dilemma’s van burgerschap en stelt de vraag wat een thuis je waard mag zijn. Een avonturenroman met bonte personages die altijd nog wel een overlevingstruc achter de hand hebben.
Het was het meest onwaarschijnlijke verhaal dat Ibrahim Reza in jaren had gehoord – en dat wilde wat zeggen. De kapitein van de Nausikaä had namelijk genoeg fantasten aan boord van zijn schip gehad om een sterk verhaal te kunnen waarderen zonder zich ook maar een seconde af te vragen hoeveel ervan waar was. Ibrahim Reza had in de loop der tijd een buitengewoon goed oor voor verzinsels ontwikkeld. Dat moest ook wel. Hoe langer een man van huis was, hoe minder nauw hij het nam met de feiten – daar was hij van overtuigd. Op zee was de waarheid geen vastomlijnd begrip. Eerder een beweeglijke schaduw onder de oppervlakte van het water.
Hij wisselde een blik uit met zijn stuurman, maar Levi leek zich ook geen raad te weten met het vreemde duo aan de andere kant van de tafel. Dat was op zich niet verrassend, Levi wist zich zelden raad met onbekende mensen. Hij werd er zenuwachtig van, wilde een goede indruk op ze maken, zich van zijn beste kant laten zien. Ook nu sloofde hij zich uit om het de oude man en het meisje naar de zin te maken. Hij hield ze de laatste muffe kaakjes uit de koektrommel voor, die ze – heel begrijpelijk – afsloegen, en pakte toen de koffiekan. De oude man en het meisje lieten zich onbewogen bijschenken. Kalm. Alsof er niets aan de hand was, alsof ze niets te maken hadden met het fabelachtige verslag dat ze zojuist hadden verteld – of in elk geval, niet meer.
Kapitein Reza hield beschermend een hand boven zijn mok. De koffie was te slap naar zijn smaak. Sinds hij zich door Levi had laten overhalen om diens neefje een kans te geven in zijn kombuis werd er op zijn schip alleen nog homeopathische koffie gedronken. En vanochtend was Fons kennelijk zo ijverig geweest om de komst van hun onverwachte gasten meteen door te berekenen in de rantsoenering. Reza schoof zijn mok van zich af. Zodra ze weer land aandeden zou hij hem vervangen door een Italiaan met een gezonde pens.
Zijn gasten leken echter nergens last van te hebben. De oude man, die zich had voorgesteld als Gizmo (een naam die de geloofwaardigheid van hun verhaal naar Reza’s idee weinig goed deed), had niet eens in de gaten dat het slootwater zijn baard in liep, zo gulzig slobberde hij het lauwe goedje naar binnen. Levi grabbelde in zijn broekzak en schoof een verkreukelde zakdoek over de tafel. Gizmo bromde een bedankje en depte zijn nek droog, maar zijn mok liet hij niet los. Het stelde Reza gerust om te zien dat hij kennelijk niet kalm genoeg was om zijn behoefte aan cafeïne te verbergen.
Levi onderdrukte een geeuw. Hij had ze gisteravond als eerste gezien. De zon had al laag aan de hemel gestaan toen de bemanningsleden van de kleine kustvaarder zich op het dek hadden verzameld om de was op te hangen; een wekelijkse, collectieve bezigheid waar kapitein Reza op stond, want: hoe langer een man van huis was, hoe minder nauw hij het nam met zijn persoonlijke hygiëne. De standaarden die zijn mannen er aan wal op na hielden waren zijn zaken niet, Reza was niet geïnteresseerd in hun plakkerige contacten, noch in de smakeloze verhalen die ze erover opdisten – het ging hem niet aan hoeveel douchebeurten zijn mannen oversloegen in hun vrije tijd, maar op zijn schip was geen ruimte voor viezigheid. En hij was juist bezig geweest Fons dit op barse toon uit te leggen (de jongen had randen onder zijn nagels waar je een week koffie van kon zetten) toen zijn stuurman hem plotseling bij zijn arm had gegrepen. ‘Kijk!’ Levi’s wangen waren rood van opwinding. ‘Daar in de verte!’ Hij wapperde met een verschoten theedoek. ‘Mensen!’
Daphne Huisden, Charlatans, Uitgeverij Prometheus, 224 pagina’s (€ 22,50)
Dit fragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie augustus 2021.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
