Maurice en Galina, beiden getrouwd, beginnen een heimelijke relatie. Hoe serieus zijn hun intenties, waarom ontstaat er achterdocht en waarom komt Marthe weer in beeld? Aan de Zeeuwse kust wacht Maurice een grimmige verrassing.
Voor vrijdag 26 september was er onbestendig weer voorspeld, het was nog droog, maar daar was alles mee gezegd. Het waaide gelukkig niet hard waardoor het aan zee nog net aangenaam zou kunnen zijn. Maurice genoot van het landschap, zoals altijd als hij in Zeeland reed. Hij voelde zich goed!
‘Zeeland!’ dacht hij. ‘Wat een naam! Een land, vernoemd naar zijn vijand en schepper, de zee, waarmee het een haat-liefde verhouding had. Een land met immer wolkenpracht en wind, zon en zout, meeuwen en vis, een land omarmd door de zee om er te kunnen vissen en te varen, een land, ingesteld op de grillen van de zee, die al eeuwenlang velen had meegetrokken naar de diepte en waarover menigeen kan verhalen. Die onberekenbare zee werd altijd gedoogd en had altijd een stem in de gezangen, die opstegen uit dit land van Bijbelse vroomheid, prachtige dorpen en gesloten gemeenschappen, die snaaks en nieuwsgierig keken naar alles, dat hun dagelijkse leven kon beïnvloeden.
Luctor et Emergo! Maurice voelde de kracht van het wapen in zijn lichaam. Het was op hem van toepassing, hij voelde zich sterker dan voorheen, trots als een zeeman op de brug na een zware storm. Het van zijn vader geërfde, Zeeuwse bloed begon op te spelen, zijn eigenzinnigheid en trots straalden energiek van hem af. De kracht van Zeeland werd al eeuwenlang weerspiegeld door het wolkenspel en de wind, die zorgden dat dit land nooit saai was en altijd frisheid toonde. Een zuinig land van karakters, van weinig woorden en wars van sterallures. Zeeland, land van met wuivend helmgras begroeide woeste duinen, die kijken naar bulderende, uiteenspattende golven op de brekers. Duinen, die roerloos waken over het gebied waarin zware stormen het zand en zout uit zee ver landinwaarts voeren en die waken over een land van zon en hooi, paling en oesters, uien en bier, mosselfeesten, paarden met gespierde konten en stevige meiden, die een kus zonder snor als een ei zonder zout beschouwen. Zeeland! Zoals Japan de rijzende zon heeft, zo is Zeeland het land van de ondergaande zon en zoals Frankrijk haar Marianne heeft, zo heeft Zeeland zijn Marthe!
Naarmate de kust naderde leek het lichter te worden, de wolken werden minder grauw. Het was middag, toen hij op het uitgestorven strand langs het water wandelde, in de buurt van het duin, waarop hij al zo vaak had gezeten. Even dacht hij in de verte Anna en Rex te zien lopen, maar door de grote afstand was dat meer gebaseerd op fantasie dan op werkelijkheid. Zoals al vierentwintig keer eerder had hij het boeket rozen in zee gegooid op de plek, waarvan hij wist dat daar voldoende stroming stond en het door de wind kon worden weggevoerd van de kust. Maurice tuurde gefixeerd naar de bloemen en hoe ze werden opgenomen door de stroming.
Maar het was anders dan voorheen, het voelde ook anders. De gebeurtenissen van de afgelopen maanden leken van invloed te zijn op zijn band met Marthe. Hij kreeg schuldgevoelens en stond aan de vloedlijn als iemand die terecht stond voor het strenge tribunaal der elementen in aanwezigheid van talrijke onzichtbare getuigen, die hem vanuit het universum gevoelloos aankeken.
Boekgegevens
Jacq Ducaux, Carrousel d’Amour, ABC Uitgeverij, ISBN 978 90 821 8940 7 (€ 22,50)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie februari 2017
