Barcelona, december 1957
Dat jaar ontwaakten de dagen voor kerst onder een loodkleurige hemel en een laagje rijp. Een blauwachtige schemering lag over de stad en de mensen haastten zich voorbij, tot over hun oren ingepakt, terwijl hun adem dampende sporen achterliet in de kou. Er waren er maar weinig die stilstonden om de etalage van Sempere en Zoon te bekijken en nog minder die zich naar binnen waagden om te vragen naar dat ene, verdwaalde boek dat zijn hele leven op hen had gewacht en waarvan de verkoop – poëziebundels daargelaten – zou hebben bijgedragen aan het oplappen van de precaire financiën van de boekhandel.
‘Ik geloof dat vandaag dé dag is. Vandaag verandert ons lot,’ kondigde ik aan, in de ban van mijn eerste kop koffie.
Puur optimisme in vloeibare vorm.
Mijn vader, die al vanaf acht uur ’s ochtends aan het worstelen was met het kasboek en die goochelde met potlood en gum, keek op van de toonbank en sloeg het defilé van ongrijpbare klanten gade dat hem door de vingers glipte en verdween in de straat.
‘Moge de hemel je horen, Daniel, want in dit tempo, als de kerstverkoop niet bijtrekt, hebben we in januari niet eens meer geld om de elektriciteitsrekening te betalen. We zullen echt iets moeten doen.’
‘Fermín had gisteren een idee,’ opperde ik. ‘Volgens hem is het een magistraal plan om de boekhandel te redden van het ophanden zijnde bankroet.’
‘God sta ons bij.’
Ik citeerde letterlijk: ‘Als ik nu eens in onderbroek de etalage zou decoreren, zou het ons wellicht lukken om een vrouwelijk specimen – belust op literatuur en heftige emoties – naar binnen te lokken om geld uit te geven, want zij die het kunnen weten, zeggen dat de toekomst van de literatuur afhangt van de vrouwen en God is mijn getuige dat de dienstmaagd die de woeste aantrekkingskracht van dit goddelijke
lichaam kan weerstaan nog geboren moet worden.’
Ik hoorde achter me het potlood van mijn vader op de grond vallen en draaide me om.
‘Fermín dixit,’ voegde ik eraan toe en ik nam genietend nog een slok van mijn koffie.
Ik had gedacht dat mijn vader wel zou glimlachen bij een dergelijke inval van Fermín, maar toen ik merkte dat hij niet uit zijn stilte leek te ontwaken, keek ik hem onderzoekend aan. Sempere senior leek een dergelijk krankzinnig voorstel niet alleen volstrekt niet grappig te vinden, hij trok zelfs een peinzend gezicht, alsof hij het serieus overwoog.
‘Kijk eens aan, misschien heeft Fermín de spijker wel op de kop geslagen,’ mompelde hij.
Ik keek hem vol ongeloof aan. Mogelijk had de commerciële droogte die ons de afgelopen weken had gegeseld nu toch werkelijk het gezonde verstand van mijn verwekker aangetast.
‘Je gaat me toch niet vertellen dat je hem toestemming geeft om in een herenslip door de winkel te paraderen?’
‘Nee, nee, dat bedoel ik niet. Die etalage. Dat woord brengt me op een idee … Misschien zijn we nog op tijd om de kerst te redden.’
De gevangene van de hemel is nu verkrijgbaar. Gebonden met leeslint.
www.zafon.nl
Carlos Ruiz Zafón, De gevangene van de hemel , Uitgeverij Signatuur, ISBN 978 90 5672 455 9 (€ 19,95)
