De vraag is waar al dat mysterieuze gedoe voor nodig is. Het buitengewoon originele verhaal staat als een huis. Via een briefje in het borstzakje van zijn overhemd komt Rosa, medewerker van een Amsterdamse stomerij, in contact met Levi Andreas, een jonge klant van de stomerij die zijn hele leven bij elkaar gelogen heeft. De twee beginnen elkaar brieven te schrijven en wanneer haar vader overlijdt en de stomerij door een dubieuze crime passionel zijn deuren sluit, besluit Rosa op zoek te gaan naar Levi.
Levi Andreas is opgebouwd uit vier delen. In het eerste deel verhaalt Pefko in korte hoofdstukjes over het treurige bestaan van Rosa, die na haar studie psychologie in de stomerij in Amsterdam Zuid is beland en een volkomen lethargisch leven leidt. Ze komt alleen nog buiten om boodschappen te doen. Tussen deze korte hoofdstukjes door, geeft Pefko flarden weg van het leugenachtige leven van Levi Andreas. Beetje bij beetje wordt meer inzicht gegeven in de reden achter de leugen die Levi leeft. Zelfs tegen zijn eigen vriendin, die consequent ‘het 22-jarige meisje’ genoemd wordt, kan hij niet eerlijk zijn.
Vanaf het tweede deel volgt Levi Andreas een meer traditionele romanstructuur. En ook deze stijl gaat David Pefko goed af. Lethargie, leugens en bedrog, het is allemaal loodzware thematiek, maar Pefko weet het verhaal constant te voorzien van een bepaalde luchtigheid. Een tragisch gegeven als de crematie van Rosa’s vader krijgt iets komisch als Rosa en haar naar New York verhuisde broertje Nathan een vriendin van Rosa grof de toegang tot het rouwcentrum ontzeggen en de schaarse aanwezigen, voornamelijk bejaarde familieleden, belachelijk maken. Overpeinzingen over vluchten, leugens en bedrog, vooral in de briefwisseling tussen Rosa en Levi, wisselt Pefko af met meer luchtige scènes over een trendy nachtclub in New York en de wachttijden bij Euro Disney, hoewel ook over die scènes een waas van tragiek hangt.
Met Rosa en Levi Andreas heeft David Pefko twee fascinerende en complexe karakters geschapen. Letterlijk gezien gaan de twee precies dezelfde kant op. Rosa reist Levi achterna naar ‘een soort einde van de wereld’, dat al snel het zuidelijkste puntje van Argentinië blijkt te zijn. In hun ontwikkeling begeven ze zich echter in tegengestelde richting. Levi vlucht weg van de grote leugen die zijn leven is. Hoe verder weg hij raakt, hoe meer hij kan gaan leven: “Als ik vroeger langs een kustlijn liep, zag ik een hoop, maar nooit de zee. […] Misschien ben ik genezen. Mijn geschiedenis is langzaam aan het vervagen, geleidelijk aan het opgaan in het landschap hier.”
Rosa vlucht juist weg van de realiteit. Na de dood van haar vader, komen de herinneringen aan de zelfmoord van haar moeder en de vlucht (!) van haar broertje naar New York bovendrijven, herinneringen die ze tijdens haar gedachteloze werk in de stomerij juist zo grondig had weggestopt. Zo kan het einde van de wereld voor twee verschillende mensen dus een verschillende betekenis hebben.
Levi Andreas heeft de voeten van David Pefko in één klap stevig in het Nederlandse literaire veld geplant. Het boek schreeuwt om herlezing, het geboortejaar van de auteur schept bergen verwachtingen voor de toekomst. Meer van dit werk, David Pefko!
David Pefko, Levi Andreas, Uitgeverij Van Oorschot, ISBN 978 90 282 4133 6 (€17,50)
