Bloedgetuigen is een cynisch en luguber verslag van de twintigste eeuw. De Boose gebruikt een allegorische manier van vertellen. De eeuw krijgt gestalte in een personage dat zichzelf beschrijft als een ‘rauwgepenetreerde slettenbak’. Bijna verlekkerd over de orgie van oorlog, geweld en bloedvergieten die de twintigste eeuw is geweest, vertelt het personage over de verschillende episodes die de twintigste eeuw een stinkende, bloedrode kleur hebben gegeven. Deze verhalende passages, een subjectieve en zwartgallige variant van Geert Maks journalistieke meesterwerk In Europa, vormen de ruggengraat van het boek.
Lotgevallen
De lotgevallen van drie verschillende families, op drie verschillende plekken in Europa, vertellen het verhaal. Families uit Vlaanderen en Sint Petersburg, en een joodse familie in Polen, belanden van de ene tragiek in de andere. Zo maakt de joodse familie de Holocaust mee, en belandt daarna in een nieuwe, ontluisterende oorlog in de nieuwe staat Israël. Niet alleen de door elkaar lopende lijnen vormen een uitdaging, ook de soms subtiele, soms directe verwijzingen van Johan de Boose maken Bloedgetuigen tot een complex verhaal. Uitdrukkelijk verwijst hij naar grootheden uit de Russische literatuur en naar de Vlaamse geschiedenis (die volgens veel kenners symbool staat voor de Europese). Naast historisch en geografisch, is het boek ook literair een veelomvattend epos.
Intens
Bloedgetuigen leest intens en veeleisend, maar het boek is een bijzondere verrijking. Een vergelijking met Het verdriet van België gaat op, maar ook met De welwillenden van Jonathan Littell. Na Bloedgetuigen ziet Europa er nooit meer hetzelfde uit.
Johan de Boose, Bloedgetuigen, Uitgeverij De Bezige Bij, ISBN 978 90 854 2265 5 (€ 29,95)
