Op Dierendag werd de bundel Meliefje, Meliefje, wat wil je nog meer feestelijk gepresenteerd. De bundel bestaat uit verhalen, gedichten en columns van achtentwintig bekende en minder bekende Nederlandse en Vlaamse auteurs. De opbrengst van het boek gaat naar Stichting Melief die uitgerangeerde dieren opvangt. Wij wilden meer weten over dit bijzondere project en spraken met één van de samenstellers van de bundel, Roos Boum.
Hoe is het idee voor de bundel ontstaan?
‘Ik vroeg aan Silvia de Witt of zij ‘Zoveel waarommen’, een verhaal met een hond in de hoofdrol dat ik schreef voor een goed doel, wilde proeflezen. Sylvia dacht dat het goede doel vast iets met dieren te maken had, maar dit was niet het geval. Zij kwam met het idee om een bundel samen te stellen die wel een dierendoel ondersteunde. Van veel van de auteurs die we benaderden wisten we dat ze dierenliefhebber waren, de meesten waren dan ook direct enthousiast. Drie auteurs hebben zelfs ons benaderd om te vragen of ze een verhaal mochten schrijven.’
De opbrengst gaat naar Stichting Melief. Hoe is deze samenwerking tot stand gekomen?
‘We zochten naar een goed doel waarbij het geld direct ten goede zou komen aan de dieren. Daarnaast wilden we graag een stichting steunen die zich niet richt op één diersoort, maar verschillende dieren opvangt. Stichting Melief is kleinschalig en de medewerkers reageerden direct heel enthousiast. Nadat we langs waren gegaan stonden we nog meer achter onze keuze om juist deze stichting te steunen. We zagen met eigen ogen dat Melief dieren opvangt waar echt geen tehuis meer voor te vinden is.’
Niet alle mensen die aan het boek hebben meegewerkt zijn bekende gezichten uit de dierenwereld. Is iedereen trouw gebleven aan zijn eigen genre of achtergrond? Of hebben sommige auteurs iets heel anders gedaan dan wat we van ze gewend zijn?
‘Alle auteurs zijn dicht bij zichzelf gebleven. Auteurs die voornamelijk fictie schrijven hebben dat voor onze bundel ook gedaan, hetzelfde geldt voor de dichters en columnisten die hebben meegewerkt. De lezer herkent het werk van de schrijver en dit voelt natuurlijk aan. We wilden dat de auteurs zich thuis zouden voelen in de bundel dus hebben we niet voorgesteld dat ze iets heel anders zouden moeten doen. Wanneer een schrijver buiten zijn eigen genre iets schrijft kan dit experimenteel aanvoelen en dat was niet onze bedoeling.’
Dierenverhalen gaan vaak over de omgang met of herinnering aan een specifiek (huis)dier. Bevat de bundel veel van dit soort verhalen?
‘We hebben iedereen vrijgelaten om een thema of genre te kiezen. We wilden graag een divers aanbod dat een groot publiek zou aanspreken. Sommige auteurs hebben wel met ons overlegd wat ze moesten schrijven en wij hebben hier een beetje sturing aan proberen te geven. De bundel bevat elf autobiografische verhalen, dertien fictieverhalen en gedichten en zes columns. Maar ook in de fictie en columns zitten autobiografische elementen verwerkt, zoals iedere auteur wel wat van zichzelf in zijn verhaal heeft gestopt.’
Uit je eerdere werk en de bijdragen op je website blijkt dat dieren heel belangrijk zijn in je leven. Hoe is die interesse in de dierenwereld ooit begonnen?
‘Ik heb een eenzame jeugd gehad waarin ik veel ziek was. Dit bleek veroorzaakt te zijn door mijn moeder die kindermishandeling pleegde door Munchhausen by proxy. In mijn autobiografische roman Valse Salie blik ik terug op deze tijd. Ik had geen broers of zussen dus ik zocht mijn toevlucht bij dieren. Dieren oordelen niet, zijn onvoorwaardelijk trouw, liegen niet en werden daarom al snel mijn beste vriendjes. Van jongs af aan heb ik ook altijd dieren gehad. Er zijn maar weinig diersoorten waar ik niet voor heb gezorgd. Ik ben dus een dierenliefhebber in hart en nieren. Vanaf mijn elfde ben ik dan ook al vegetariër en sinds drie jaar veganist.’
Steeds meer mensen zien hun huisdier als een soort van partner of gezinslid. Gaat onze liefde voor dieren af en toe niet te ver?
‘Voor mij zijn dieren een onderdeel van mijn leven. In de zin van verzorging, bijvoorbeeld als het om gezondheid gaat en het geld dat ik daaraan spendeer, zijn ze inderdaad voor mij een gezinslid. Echter dieren blijven dieren en daar ben ik heel consequent in. Ik ben roedelleider in ons huishouden en ik houd mensenzaken strikt gescheiden van dierenzaken. Honden en katten slapen in manden op de grond, niet op bed of op de bank en ze krijgen absoluut geen menseneten. Ik heb drie vuilnisbakkenrashonden in huis, maar het blijft een meute wolven. Instinctief blijven ze zo denken en ik praat in hun taal. Ja inderdaad, ik grom en staar naar ze en commandeer meer met gebaren dan met woorden. Ik zie wel mensen die hun dieren vermenselijken. Dat zou voor mij niet werken, maar liever vermenselijking en een gezonde hond, dan dat mensen hun dieren mishandelen en die daardoor getraumatiseerd kunnen raken en dan bijvoorbeeld bij stichting Melief terechtkomen.’
In de bundel staat bijdragen van: Aefke ten Hagen, Annemarie Postma, Bob Van Laerhoven, Charlotte Mutsaers, Els Basten, Felicita Vos, Gert-Jan van den Bemd, Jean-Paul Colin, Judith Visser, Karen Soeters, Kees van Kooten, Linda Jansma, Marcel Vaandrager, Marianne Thieme, Marlen Beek-Visser, Martin Gaus, Melissa Skaye, Mensje van Keulen, Michael Berg, Miriam Guensberg, Mirjam Hildebrand, Netty van Kaathoven, Roos Boum, Roos Vonk, Susan Smit, Sylvia de Witt, Thomas Olde Heuvelt en Tine Hertmans.
Boekgegevens
Roos Boum en Sylvia de Witt, Meliefje, Meliefje, wat wil je nog meer,Uitgeverij Droomvallei, ISBN 978 94 623 2189 2 (€ 17,95)
