Zlatan Pierciz is tien jaar oud als in zijn rustige Bosnische bergdorpje de Joegoslavische burgeroorlog langskomt. Een mooie vrouw ligt vermoord op straat. Zlatan is verbijsterd over de schrijnende stilte waarmee haar lichaam bekeken wordt, en ook over de schitterende blauwe bloemen van haar jurk. De bebloede vrouw keert daarna elke nacht terug in zijn slaap.
Later verhuist hij naar Nederland. Hij volgt de ontwikkelingen van het Joegoslavië-tribunaal op de voet. Vooral namens zijn moeder; zelf wil hij de geschiedenis liever vergeten. Hij ziet de verantwoordelijken van slachtpartijen en hoort slachtoffers vertellen over hun gruweldaden. In zijn hoofd speelt de film zich opnieuw af.
Scholten gebruikt de schrijfstijl die lezers van Geert Mak niet onbekend zal voorkomen: het boek is in documentairestijl opgezet, maar prozaïsch geschreven. Sterk leunend op de feiten en de geschiedenis ontvouwt zich een persoonlijk drama rond Zlatan. Hoewel Scholten het boek primair als fictie bedoeld heeft, is de (non-fictionele) bestudering van de dramatische geschiedenis op de Balkan een net zo belangrijk thema. Het dubbele karakter van het boek komt goed tot uitdrukking: Scholtens tienjarige, later negentienjarige jongen is over het algemeen overtuigend, evenals de indringende wijze waarop Scholten zijn ontwikkeling volgt. De beschrijving van de oorlog en de trauma’s die deze teweeg heeft gebracht, en de gespeelde onverschilligheid van de bevolking, beklijven. Ook de keuze voor dit onderwerp is bijzonder. Wellicht steekt het drama in Srebrenica nog zo sterk, dat er zo weinig verhalende boeken over verschijnen?
Joep Scholten, De vrouw met de blauwe bloemen, Uitgeverij Compaan, ISBN 978 90 806 2709 3 (€ 17,90)
