Boekfragment: Als de tijd ons komt halen -

Over het boek
Van betekenis zijn in de levens van anderen. Dat is wat Linda Blij wilde en heeft gedaan in de bijna tien jaar dat zij uitvaartverzorger was. Linda Blij schrijft hierover in 52 korte ontroerende en soms aangrijpende verhalen.

“Ik had nog nooit een overledene gezien, laat staan er een aangeraakt. Achtentwintig jaar was ik, toen ik uitvaartverzorger werd. Ik wilde van betekenis zijn in de levens van anderen en kon geen mooiere manier bedenken dan deze. Dit vak was mijn bestemming, dat wist ik zeker. En dat was het ook, heel lang. Bijna tien jaar ben ik uitvaartverzorger geweest. De vele ontroerende en soms aangrijpende dingen die ik meemaakte, lieten mij op een heel andere manier kijken naar mijn leven. De gebeurtenissen werden lessen die mij richting gaven en hielpen vele dingen te relativeren. In dit boekzijn 52 van mijn ervaringen gebundeld: een kijkje in mijn werk en de waardevolle lessen die ik leerde. Wanneer je dit leest, ben ik geen uitvaartverzorger meer. Ik ontdekte een verlangen dat nog sterker bleek dan al het moois dat ik al deed. Dit is het verhaal van hoe ik leerde luisteren naar mijn hart.”

Over de auteur
Linda Blij (1983, Breda) is dé Tolk van Hartzaken. Als schrijver, sneldichter en ceremoniespreker geeft zij woorden aan gevoel op momenten die er toe doen. In de afgelopen jaren begeleidde zij meer dan 300 uitvaart- en trouwceremonies. Daarnaast verrast zij als sneldichter onder de naam ‘Liefbrief’ mensen op straat met lieve briefjes en persoonlijke gedichtjes. Met haar werk wil zij anderen aanmoedigen hun hart te laten spreken en de schoonheid te zien in zichzelf én elkaar.

Boekfragment

Achtentwintig jaar was ik, toen ik uitvaartverzorger werd. Ik had nog nooit een overledene gezien, laat staan er een aangeraakt. Ik kan het mij dan ook nog goed herinneren toen dat gebeurde. Ik mocht een trouwring afdoen die ooit met veel liefde was aangeschoven. Ik voel nog hoe de kou door mijn handschoenen naar mijn hart reikte. Het was net zoals die keer dat ik voor het eerst een negentigjarige man ontroostbaar zag huilen om het verlies van zijn vrouw.

In de bijna tien jaar dat ik uitvaartverzorger was, heb ik vele tranen zien vloeien. Tegelijk heb ik er zelf de nodige gelaten. Van frustratie en onmacht, tot geluk en intense dankbaarheid. Want toen ik begon in dit vak, wist ik zeker dat er geen mooier werk was dan dit. Ik wilde van betekenis zijn, iets essentieels bijdragen in de levens van anderen en onomkeerbaar goeds teweegbrengen. Nooit wilde ik ooit nog iets anders doen. Nu snap ik dat het wat voorbarig was om daar zo stellig in te zijn.

Want als er iets is dat dit werk mij geleerd heeft, is het dat je de dingen nooit zeker kunt weten. Het leven heeft zo zijn manieren om ons keer op keer weer te verrassen. De dingen lopen vaak zo anders dan gedacht of we soms hadden gewild. Alleen de tijd heeft alle antwoorden en het enige wat wij kunnen doen is daarop vertrouwen.

Tijd, zal je merken, is een rode draad door het boek. Zo vaak heb ik gevoeld dat ze me op de hielen zat. Gezien hoe ze mensen tekort deed of juist de dagen ellenlang bleef rekken. Meer dan eens kwam ze als zegen en evenveel heelde ze de wonden die ze maakte. In zekere zin is dit boek ook een reis door de tijd. In tweeënvijftig verhalen lees je een deel van de ervaringen die ik opdeed in mijn tijd als uitvaartverzorger. In elk verhaal is een kleine les besloten die mij anders naar het leven liet kijken.

–