Lady Di in een rijdende auto, geflitst door paparazzi. Opvallend omslag zo’n sensatiefoto…
‘Ja, vooral inderdaad omdat Diana in de auto zit. Een motief in de roman is autorijden en snelheid. Het hele verhaal ademt snelheid.’
Als miljoenen andere mensen ben je natuurlijk gefascineerd door Diana en de omstandigheden rond haar dood…
‘Ik heb persoonlijk niets met Diana, Fons Spillijn, de hoofdpersoon, wel. Wel vind ik het verschijnsel boeiend dat zo veel mensen haar aanbaden en aanbidden. De collectieve rouw na haar dood vond ik fascinerend en verwarrend. De invloed van dit soort moderne iconen op massa’s mensen is misschien wel verontrustend.’
De echte fascinatie lijkt gezien de roman in de complottheorie te liggen…
‘Complottheorieën hebben vaak de schijn van goedkope sensatieverhalen. Ze fascineren me, want ze bezitten een subversieve kracht. Ze twijfelen aan de officiële lezingen van gebeurtenissen. De verhalen waarmee officiële instanties en onderzoeksgroepen komen, worden gewantrouwd en er wordt een alternatief geboden. Persoonlijk denk ik dat de meeste complottheorieën vergezocht zijn en ‘de feiten’ verdraaien of op een vernuftige wijze zo ordenen dat ze geloofwaardig lijken.’
Zoals de schrijver dat ook doet: een plottheorie. Je denkt zoals je hoofdpersoon vanuit een complot?
‘Het begint eerder met een visioen… Dat visioen is telkens anders: een idee, een persoon, een gebeurtenis. Ik kan niet “zomaar” beginnen met een tekst, uit de losse pols. Ook in mijn gedichten werkt dat zo. De meeste schrijf ik in cycli. Per cyclus heb ik een apart visioen. Ik weet daardoor van tevoren niet hoe iets precies zal lopen. Tijdens het schrijven kan het verhaal nog weleens wijzigen.’
Je zweert niet bij een schema?
‘Zoals Thomas Rosenboom dat doet, met die nauwkeurig uitgewerkte plannen? Nee, dat is niet mijn manier van werken. Hij kan dat heel goed, maar ik begin graag vanuit een smallere basis. Als ik halverwege mijn verhaal ben, begin ik wel een schema uit te schrijven met de personages en de verhaallijnen, maar ook niet als dwangbuis.’
Als het uiteindelijk maar klopt.
‘Boeken en complottheorieën bieden een samenhangend antwoord en dat is heel bevredigend. We houden van complottheorieën, want ze stellen ons gerust.’
En wat is de verhaallijn in je schrijverschap?
‘Dat is dat ik er niet zo mee bezig ben of ik nou een grote, belangrijke schrijver wil zijn. Ik ben niet bekend, geen bestsellerschrijver, maar ik schrijf ondertussen gewoon door aan mijn oeuvre.’
En als de roem komt?
‘Dat zou mooi zijn. Het winnen van een prijs, of het schrijven van een veelverkopend boek. Het zou goed kunnen zijn voor de voortgang. Aan de andere kant…. Oudere schrijvers die verzuurd en gefrustreerd raken door gebrek aan erkenning, en dan heel cynisch gaan schrijven, zo’n levenshouding spreekt mij zeker niet aan.’
Zo’n houding lijkt ook ver weg, gezien de voorstelling op www.marcella.nu.
‘Marcella heeft zelfmoord gepleegd en de hoofdpersoon komt in een diep dal terecht. Zo diep dat het uitmondt in een hallucinatoire kroegentocht, waarbij hij de as van Marcella met zich meezeult.
Ik heb een eigen song geschreven, die ik zelf heb ingezongen. De tragiek verdient een lied.’
(Kijk en beluister Hans Dekkers via www.marcella.nu en www.boekenkrant.tv)
Hans Dekkers, Lady Di en de verwildering, Uitgeverij Contact, ISBN 978 90 254 2803 7 (€ 19,95)
