“Toen de mensen nog niet geloofden dat alles maakbaar was, werden ze op een heel andere manier oud dan wij nu. Om met de buitenkant te beginnen: fysiek verlepten ze volkomen. Ze kregen rimpels, ze werden grijs, ze verloren hun vorm. Hun uiterlijk bewees dat ze al een hele tijd op aarde waren en dat was een reden voor respect, eerbied en ontzag, temeer omdat het bereiken van een zogeheten gezegende leeftijd toen nog een uitzondering was. Vanwege hun lange leven werden deze mensen wijs gevonden. Men ging naar hen om raad en om troost. Vandaag de dag moet het er tot op hoge leeftijd allemaal jong en strak blijven uitzien. ‘Jeugd’ staat gelijk aan ‘vitaliteit’. En vitaal, dat willen veel mensen tegenwoordig graag zijn of in elk geval lijken. Uiterlijke tekenen van ouderdom verdoezelen ze het liefst. ‘Oud is vies,’ zei mijn buurman laatst op definitieve toon toen we het hadden over onze almaar voortschrijdende leeftijd.” (fragment uit Laat me niet alleen)
Dorrestein signaleert in haar essay een trend, mensen die graag eeuwig jong blijven. In de media gaat men er ook vanuit dat mensen dat willen. Men doet alsof succesvol oud worden vooral een kwestie van eigen inzet is. Wat betekent dat voor ouderen met pech? Dorrestein wil dat we onze eigen waarde terugkrijgen, in plaats van dat we langzaam samensmelten tot een ‘leeftijdloze’ uni-leeftijd.
Renate Dorrestein, Laat me niet alleen, Stichting CPNB/ Uitgeverij Contact, ISBN 978 90 5965 063 3 (€ 2,50)
