De Correspondentenreeks bestaat tweeënhalf jaar. De serie boeken omvat zo’n vijftien auteurs.
De Coresponentenreeks is ontstaan toen Conserve-uitgever Kees de Bakker met Philip Freriks sprak over een mogelijke boekenserie. De correspondentenreeks telt inmiddels tien delen. De eerste twee correspondenten waren Margriet Brandsma met wie De Bakker werkte bij het Noordhollands Dagblad en Peter d’Hamecourt, toen feature-redacteur bij Het Algemeen Dagblad. De correspondenten krijgen de vrije hand wat de uitgever betreft. ‘Alles geschreven naar eigen kennis, inzicht en fantasie om een indruk te geven van een stad of streek. Binnen kaders, natuurlijk; beeld links, tekst rechts.’
De persoonlijkheid drukt een duidelijk stempel?
‘Ja, heel duidelijk zelfs, heel intiem. Andrea Vreede voert in elk van haar tien hoofdstukken over Rome een hoofdpersoon op en plaatst deze in de wijk die ze wil laten zien. Aan die wijk is vervolgens een wandeling verbonden. Peter d’Hamecourt stelt zijn boeken veel meer associatief samen. Hij schrijft een heel hoofdstuk over de nieuwe rijken, de cultuur van Moskou, zijn dichters en schrijvers. Inmiddels woont hij er al zo’n twintig jaar. Russen zien ze vliegen is de weerslag van zijn ervaring en indrukken, een meesterwerk. Het was zelfs onmisbaar voor Guus Hiddink om de Russen te leren kennen. Van Moskou en Rome zijn ook luisterboeken gemaakt, ingesproken door Peter d’Hamecourt en Andrea Vreede zelf.’
[quote]Lezers roemen Peter d’Hamecourt om zijn impressies en zijn proza, niet om zijn reisleiderschap. Hij heeft ook een bijna melancholieke stem, een heel eigen toon.[/quote]
Reisgids of proza?
‘Absoluut geen reisgids! Van , verschijnt deze week het boek Kabul & Kamp Holland. In het boek zijn wel vijf of zes kaarten opgenomen om het gebied in beeld te brengen. De plekken waar oorlog wordt gevoerd, de stammen die het land verdelen… Het geeft inzicht, geen reisinformatie. Lezers roemen Peter d’Hamecourt om zijn impressies en zijn proza, niet om zijn reisleiderschap. Hij heeft ook een bijna melancholieke stem, een heel eigen toon. Dat prozaïsche geldt trouwens ook voor Andrea Vreede. Correspondenten verwoorden hun waarneming en zijn potentiële romanciers. Jessica Lutz, ze is NOS-correspondent in Istanbul, heeft nu ook het manuscript voor een thriller ingeleverd. In haar schuilt een talentvol schrijver. Eigenlijk volgen zij en de anderen de voetstappen van Philip Freriks, met wie het is begonnen. Hij schreef De meridiaan van Parijs, nu al in de vijfde druk en zelfs in het Pools vertaald. Hij liep langs de meridiaan van de Franse astronoom en politicus François Arago en deed dat aan de hand van de bronzen plaatjes die de kunstenaar Jan Dibbets ontwierp. Toen er een herdruk kwam, liep hij in de stromende regen opnieuw de route na om te zien of er sinds de vorige keer iets was veranderd. Ook schrijft hij een boek over katten, dat net voor de Boekenweek 2009 verschijnt. Echt heel goed, een beetje in de sfeer van Remco Campert. Als hij zich verstopt en schrijft, komen de mooiste dingen uit zijn vingers…’
De bronzen plaatjes? Wacht eens, De Da Vinci Code!
‘Ja, daarin werden ze gebruikt, ook in de film. Zonder toestemming trouwens van Dibbets. Komend jaar verschijnt De Meridiaan van Parijs in het Frans. Voor Philip Freriks is het bijna een droom.’
Wat maakt de reeks succesvol?
‘Dat ligt in de ideeën en de visie van de correspondent die de invalshoek bepaalt. Elk boek is daarbij gedegen en heeft een persoonlijkheid. De correspondent moet dan ook minimaal zo’n vijf jaar op een plek zitten om hem echt goed de kennen. De locatie moet je voelen en ruiken en dat moet worden opgeschreven. De “kleur” moet je warm houden en de ruimte geven. De correspondent moet ook vooral zichzelf zijn. Margriet Brandsma, bijvoorbeeld, is behoorlijk nuchter van aard. Dat maakt haar wie ze is en dat lees je terug. Je merkt het misschien ook op televisie.’
Is de correspondent ‘als zichzelf’ dan nog een objectief waarnemer?
‘Eerder een kritisch toeschouwer, maar dat is hij van nature. Om correspondent te zijn heb je die eigenschap nodig. We krijgen steeds iets te zien van binnenuit. Willem Lust schreef Het Amerika van president Obama, ook net gepubliceerd, over de zwaarst bevochten verkiezingen ooit. Hij vertelt het verhaal van begin tot einde: kritisch, volledig en heel leesbaar. Ik vind het prachtig. Dan is er Kirsten Verdel. Ze is geen correspondent, is niet objectief en zit ook niet in de reeks. Wel geeft ze een beeld dat niemand anders kan bieden en daarom noem ik haar. Ze was medewerker van het campagneteam van Obama. Januari 2009, op inauguratiedag, verschijnt haar boek.’
Ze beïnvloeden ons wereldbeeld…
‘Ze vergroten en verdiepen het. Ze geven een persoonlijke kijk – ook op zichzelf.’
