Seks, drugs en geweld zijn de ingrediënten van de striptrilogie De vliegenkoning van tekenaar Mezzo en schrijver Pirus. Bij Uitgeverij Sherpa verscheen onlangs Volgende glimlach het derde en laatste deel in deze reeks.
Hoofdpersoon in De Vliegenkoning is Eric, een cynische puber, die zijn doelloze leven vult met neuken en drugs. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van deze ontspoorde jongen, afgewisseld met het standpunt van andere personage, zoals zijn vriendin Marie en haar jongere zusje Lisa. Het bestaan van deze jonge mensen is al even onthecht als dat van Eric. En dat geldt ook voor de volwassenen die in het verhaal rondlopen. Een wereld van ontredderde aan drugs en seks verslaafde psychopaten, zo lijkt het. Langzaam maar zeker lijken de hoofdpersonen aan hun verslavingen ten onder te gaan.
Alles is goed aan De Vliegenkoning: het intrigerende plot, de haast literaire teksten en dialogen, de puike vertaling, het knappe tekenwerk en de broeierige sfeer. Het is allemaal even geweldig. En toch moet ik een drempel over om deze strip te gaan lezen. En eenmaal begonnen, kost het moeite om door te gaan.
Deels heeft dat te maken met het harde nihilisme van het verhaal. Dat is nu eenmaal niet ‘my cup of tea’. Maar ook de tekeningen, hoe prachtig ook, zijn niet direct uitnodigend. Het begint al bij de cover. Technisch knap, maar sereen en afstandelijk, brengt die me niet in de verleiding om het boek op te pakken en open te slaan. De tekeningen in het verhaal zelf zijn zwaar, gearceerd en introvert. De inkleuring traditioneel en donker. Ook de door Mezzo strak gehanteerde wafelijzerindeling, waarbij elke pagina dezelfde indeling krijgt, met dezelfde hoeveelheid plaatjes van (bijna) allemaal dezelfde afmetingen, draagt bij aan de ontoegankelijkheid van deze strip.
Het beeld is bovendien niet altijd helder. Soms moet de tekst verduidelijken wat er eigenlijk te zien is. Het maakt niet veel uit, want het verhaal is prima te volgen door alleen de teksten te lezen en zonder de plaatjes goed te bekijken. Daarmee komen we aan het grootste probleem dat ik met De Vliegenkoning heb. Waarom is hier gekozen voor het medium strip? Tekst en beeld gaan geen interactie met elkaar aan, in die zin dat tekeningen, dialogen en begeleidende teksten elkaar aanvullen en zo gezamenlijk het verhaal vertellen. Daardoor lijkt De Vliegenkoning eerder een zwaar geïllustreerde roman dan een beeldverhaal. Dat mag natuurlijk, maar ik vind het uiterst vermoeiend. Het bewijst voor mij vooral dat een bijzonder goede tekst en voortreffelijk tekenwerk nog geen fantastische strip opleveren.
Boekgegevens
Mezzo en Pirus, De vliegenkoning 3. Volgende glimlach, vertaling Jan Arend van Oudheusden, Uitgeverij Sherpa, ISBN: 978 90 898 8061 1 (Prijs: € 24,95)
