Daniël Dolfijn zou nooit de dag vergeten dat hij de lagune van zijn prachtige eiland binnenzwom. Het was halverwege de ochtend van een warme, zonnige dag, en het besef dat hij na zo lange tijd thuiskwam bracht tranen in zijn ogen.
Het scheelde niet veel of de eerste dolfijnen die hem zagen gingen van hun graatje. Was dat Daniël, de dolfijn die bij de rand van het rif was zoekgeraakt? Was hij niet dood?
Voordat ze konden reageren, richtte Daniël het woord tot hen: ‘Ik heb jullie gemist, beste vrienden…’
‘Jij was toch dood?’ zei iemand.
‘Nee. Ik was alleen dood in jullie ogen. Ik overschreed de grens van jullie blindheid, daardoor was ik dood volgens jullie Wet.’
Zijn oude vriend Michael verhief zijn stem: ‘We dachten dat je dood was, Daniël. Geen enkele dolfijn heeft ooit het rif verlaten om vervolgens weer terug te keren.’
‘Hoezo “geen enkele dolfijn”, Michael? Zie je me soms niet? Ik heb het rif verlaten en ben teruggekeerd. Jij zei dat het niet mogelijk was en toch is het gebeurd.’
‘Dat komt waarschijnlijk doordat jij bijzonder bent. Als een van ons het had geprobeerd, was dat ons vast niet gelukt.’
Daniël Dolfijn begreep dat hij, wilde hij hen ervan overtuigen dat zij ook konden wat hij had volbracht, hun zou moeten laten zien dat ze ooit in hun leven gedroomd hadden, een besef dat ze diep in hun hart hadden verborgen.
‘Is een dolfijn die zijn dromen niet volgt, geen dolfijn die de gevangene is van zijn eigen angsten?’ vroeg Daniël.
Een zacht gefluister verspreidde zich over de kudde. De sfeer veranderde en hun aanvankelijke verbazing smolt weg.
‘Maar het leven is al hard genoeg zoals het is,’ merkte een van hen op.
‘Wie heeft je gezegd dat je op de wereld bent gekomen om te lijden? Koester je dromen, niet je angsten!’
Die morgen vertelde Daniël de kudde over zijn avonturen buiten het rif. Hij vertelde hoe hij geleerd had de tekens te volgen door naar zijn hart te luisteren, en ook dat hij een wezen had ontmoet dat mens heet. Een wezen dat hem had laten zien dat iedereen het goede en slechte in zich draagt. Maar bovenal vertelde hij hun over zijn droom om een hoger doel in het leven te vinden en dat die droom werkelijkheid was geworden. En dat hij gewoon een dolfijn was zoals zij, met dezelfde angsten en wensen, maar met één verschil: hij had zijn droom niet opgegeven.
Iemand zei: ‘Je weet best dat we moeten vissen om te overleven.’
‘Natuurlijk moeten we in leven zien te blijven,’ zei Daniël, ‘daar is niets mis mee. Zolang we maar niet vergeten dat we vissen om te leven en om onze dromen te verwerkelijken — niet alleen om te overleven.’
‘Wil je zeggen dat wij net zo gelukkig kunnen worden als jij?’
‘Ik zeg je dat je zo gelukkig kunt zijn als je wenst te zijn. Je moet gewoon dromen, zodat je je weer herinnert wie je werkelijk bent. Het is nooit te laat om opnieuw te beginnen…’
Sergio Bambaren, De droom van de dolfijn, Kosmos Uitgevers, ISBN 978 90 215 2291 3 (€ 12,50)
