In zijn nieuwe roman onderzoekt Auke Hulst de mysterieuze verdwijning van vicepresident Richard Nixon in 1960. Het resultaat is een psychologisch portret van een van de meest controversiële politieke figuren van de twintigste eeuw.
Op de brievenbus voor het Spaans-koloniale huis stond nog steeds de naam van de betreurde heer des huizes: F.A. Nixon. Het rode kunststof vlaggetje aan de bus wees omhoog – er zat een postbestelling in die ze uit beleefdheid vast meenamen. Het witte huis was omringd door cipressen, sinaasappelbomen en oleander, en onlangs was het op zijn kosten opnieuw in de verf gezet – voor de ramen hingen verse horren, en volgens de factuur was in de keuken een telefoonextensie geïnstalleerd, het nieuwste van het nieuwste. Hij vroeg DiBetta in de auto te wachten. De anderen kwamen mee, dan hoefde hij niet zelf het hele gesprek te voeren.
Hannah deed open in een brokaten jurk, een te zware stof voor dit klimaat – direct voelde hij hoe zijn ingewanden in een knoop werden gelegd. Ze droeg haar korte haar in grijze krullen, haar wenkbrauwen waren dik en donker, rond de losse huid van haar hals hing een ketting met schakels van imitatie-edelstenen. Ze kneep haar smalle oogjes samen achter een te ernstige bril die rustte op een neus zoals hij die zelf dagelijks in de spiegel zag.
‘Ah, daar zijt ge. Ik heb de thee al klaar.’ Ze schudde zijn uit ongemak uitgestoken hand – die van haar voelde aan als met leer bespannen takken. ‘Ik had de dames van de club al gezegd: mijn zoon Dick is nooit te druk voor z’n moeder.’ Ze wierp een blik op de wandklok in het halletje. Knikte. Nu groette ze ook Sherwood en Hughes. ‘Mr. Hughes. Mr. Sherwood. Goed u weer te zien.’ Keek toen naar de auto, die op de stoffige oprit stond. ‘Blieft uw vriend geen kopje thee?’ ‘Dat is een agent in burger, Mrs. Nixon,’ zei Sherwood. ‘Geen vriend.’ ‘Ik ken John al jaren,’ mompelde hij. ‘Mr. Sherwood bedoelt er niks kwaads mee, Dick.’ En tot de anderen: ‘Zijn vader kon erg opvliegend zijn.’ ‘Mr. Vice President is de rust zelve, mevrouw.’ Ze wilde iets zeggen, bedacht zich. Zei: ‘Hij is geen spat veranderd. Al volwassen toen hij vijf was. Een schaalmodel van de man.’ Hij wist niet hoe daarop te reageren. Hughes overhandigde de brieven, en Hannah zei, met een zijdelingse blik op hem gericht: ‘Hoe hoffelijk. Ge wilt niet weten, Dick, hoeveel post ik krijg. Steun uit alle hoeken. De ziel van het land staat op het spel. Ge moet het zo maar even lezen.’
Ze ging hun voor het donkere huis in. Ze was kleiner dan hij, maar zo voelde het niet – dat ze klein léék moest wel zijn omdat ze altijd van een afstand bezien werd. Daar ging ze: de enige waarlijk smetteloze mens die hij kende, nooit een vloek, nooit een ijdele gedachte, een met God. Wat een teleurstelling moest hij zijn… Nooit zou ze begrijpen hoe het was om met de laarzen in de bloedrode modder van de geopolitiek te staan, modder die hele volksstammen had verorberd, bij de Somme, op Iwo Jima en elders, op kleinere schaal en in overdrachtelijke zin. Politiek is een spel voor ruw, doortastend en wereldwijs volk, moeder, niet voor dienaren Gods en niet voor lafhartige ambtenaren die zich onder het bureau verstoppen, jammerend in juristentaal. Wat zal er van uw trots resten als u mijn ambities kende, mijn bereidheid af te dalen in het riool? Als u de lijken kon tellen van vergane campagnes? ‘De schilders hebben goed werk geleverd,’ zei hij. Het viel hem op hoe gezwollen haar enkels waren.
Boekgegevens
Auke Hulst, Zoeklicht op het gazon, Uitgeverij Ambo|Anthos, ISBN: 9789026333491, 176 pagina’s (€ 20,00)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie 3 december 2018.
