In Voor jou ontmoeten we Louisa – Lou – en Will. Will zit in een rolstoel, en Lou wordt aangenomen om hem te verzorgen. De twee botsen enorm, maar langzaam vinden ze een balans. Als Lou Will eindelijk weet over te halen ergens naartoe te gaan, kiest hij een klassiek concert.
Ik vroeg Will wat ik het beste aan kon trekken, en hij keek me aan of ik gestoord was. ‘Het licht is uit,’ legde hij uit. ‘Niemand kijkt naar je. Ze letten alleen op de muziek.’
‘Jij snapt dus niets van vrouwen,’ zei ik.
Uiteindelijk nam ik verschillende outfits mee naar het werk.
Nathan kwam voor zijn avondtaken om halfzes, en terwijl hij voor Will zorgde verdween ik naar de badkamer. Eerst trok ik mijn ‘artistieke’ outfit aan: een groene overgooier met enorme donkergele kralen erop. Ik vermoedde dat mensen die naar concerten gingen heel arty en flamboyant waren. Will en Nathan staarden me allebei aan toen ik de kamer in kwam.
‘Nee,’ zei Will ronduit.
‘Dat is het soort jurk dat mijn moeder draagt,’ zei Nathan.
‘Je hebt me nooit verteld dat Nana Mouskouri je moeder was,’ reageerde Will.
Ik hoorde ze grinniken toen ik weer naar de badkamer verdween.
De tweede outfit was een heel strenge zwarte jurk, met een klokrok en een wit kraagje en witte manchetten, die ik zelf had gemaakt. Ik vond het er zowel chic als Parijs-achtig uitzien.
‘Daar kun je ijsjes in verkopen,’ zei Will.
‘Ja, man, je ziet eruit als de perfecte dienstmeid,’ zei Nathan goedkeurend. ‘Ik zou hem gerust hier op het werk dragen. Echt.’
‘Straks vraag je haar nog om met een plumeau langs de plinten te gaan.’
‘Nu je het zegt, het is hier inderdaad een beetje stoffig.’
‘Jullie krijgen morgen allebei een scheut chloor in je thee,’ zei ik.
Ik hees me in mijn laatste optie, een vintage jurk van donkerrood satijn. Hij was gemaakt voor een wat zuiniger generatie, en ik moest altijd een schietgebedje doen dat ik de rits langs mijn taille kreeg, maar als ik hem droeg, zag ik eruit als een filmster uit de jaren vijftig. Het was zo’n jurk waar je je altijd goed in voelde. Ik bond een grijze zijden sjaal om mijn nek om mijn decolleté te verhullen. Toen deed ik wat bijpassende lippenstift op en ging naar de zitkamer.
‘Kla-bam,’ zei Nathan bewonderend.
Will bekeek de jurk van onder tot boven. ‘Dit is hem,’ zei hij. Zijn stem klonk vlak en vreemd afgemeten. En toen ik de jurk nog wat over mijn boezem trok, zei hij: ‘Maar de sjaal moet weg.’
Mijn hand schoot naar mijn hals. ‘De sjaal? Waarom?’
‘Het past niet. En het is net of je iets probeert te verhullen.’
‘Ja, maar… anders ben ik één en al decolleté.’
‘En?’ zei hij. ‘Luister eens, Clark, als je zo’n jurk draagt, doe het dan vol zelfvertrouwen. Hij moet je niet alleen fysiek maar ook mentaal passen.’
‘Jij bent echt de enige vent die het in zijn hoofd haalt een vrouw te vertellen hoe ze een jurk moet dragen, Will Traynor.’
Maar ik deed de sjaal af.
Voor Jou
Joyo Moyes
euro 18,95
9789032513825
De Fontein
