In Nummer 49, het eerste deel van een nieuwe tweedelige serie van Ted Dekker, wordt de blinde Rachelle opeens wakker in een andere wereld. Er is niets opwindender dan te worden bevrijd van de ketenen van het alledaagse bestaan. Status quo is geen leven.
Ik ren op topsnelheid tussen de bomen door, biddend dat ik het zal redden. Wanhopig. Net voor het gebrul me bereikt, vlieg ik door de voordeur naar binnen en knal hem achter me dicht. Heel even denk ik dat ik veilig ben. Maar nu hoor ik een geluid achter me. Een zacht gegrinnik. Ik draai me met een ruk om, nu met mijn rug tegen de deur, en ik zie hem. Een lange man met glad achterover gekamd haar en doordringende rode ogen. Schaduwman. Ik heb hem al eerder gezien, heel wat keren zelfs, en ik weet wat hij zal gaan zeggen. Wat hij gaat doen. En hoewel mijn longen alleen maar kunnen hijgen en mijn stembanden verlamd lijken te zijn, gillen mijn gedachten. ‘Hallo, Rachelle,’ zegt hij, waarbij hij elk woord met een lichte grijns naar buiten duwt. ‘Weet jij hoeveel zeven maal zeven is?’ Ik herinner het me nu. Alles. Hij heeft me die vraag wel duizend keer gesteld en ik weet wat hij gaat doen, maar ik sta nog steeds als aan de grond genageld.
‘Negenenveertig, de volheid van alles wat is,’ beantwoordt hij zijn eigen vraag. ‘Al het duister en alle angst van de wereld, in één waardeloos meisje gestopt.’ Hij zet een stap in mijn richting, zijn ogen glimmend van het vooruitzicht. ‘Ze moet voor haar falen worden gestraft. En je weet wat dat betekent, of niet, nummer 49?’ Ik ben zo bang dat het mijn gedachten verdooft. Er razen hittegolven door mijn lichaam. Ik wil ervandoor gaan, mijn vader zoeken, me verbergen. Maar het lijkt wel alsof mijn schoenzolen aan de grond plakken. ‘Ik ga je verblinden.’ Een volgende stap. ‘En wanneer je weer kunt zien, zal ik je nog eens blind maken. En nog eens. En nog eens, tot zelfs maar de gedachte aan zien ervoor zorgt dat je over je nek gaat, omdat je weet dat ik je daarna nóg eens zal verblinden.’ Nog een stap. Ik beef over heel mijn lichaam en ruik zijn zurige adem – net vieze sokken waar een deo met een vanilleluchtje overheen is gespoten. ‘Want vanwege jou en met behulp van jou ga ik de hele wereld verblinden. Wat er met jou gebeurt, gebeurt met hen allemaal. Het is allemaal jouw schuld en ze zullen je nog meer haten dan ze al doen.’ Een zwakke smeekbede weet zich een weg door mijn keel te persen. ‘Alstublieft…’ ‘Dit is alleen maar een voorafschaduwing.’ In een flits heeft hij me te pakken en ramt me tegen de deur aan, waarna hij mijn ogen opentrekt terwijl ik me probeer te laten vallen, in een wanhopige poging om aan zijn ijzeren greep te ontsnappen. Ik weet wat hij gaat doen. En ik denk dat ik liever zou hebben dat hij me vermoordde. Zijn mond gaat wijd open en op dat laatste moment, wanneer mijn eerste gil door het vertrek snijdt, wordt Schaduwman zichzelf, een schaduw in de vorm van een cobra, die gif in mijn beide ogen spuwt. Er snijdt een verschroeiende pijn door mijn hoofd, die elke zenuw in mijn lichaam in brand zet. Ik vlieg gillend overeind in bed. Ik wist niet dat ik sliep. Dat besef ik nooit. Maar nu weet ik het, nu ik wakker ben. En blind.
Boekgegevens
Ted Dekker, <i>Nummer 49, </i>vertaling: Willem Keesmaat, Uitgeverij KokBoekencentrum, 464 pagina’s, (€ 22,99)
