De zwemster Kyra Keizer wil heen en terug over Het Kanaal zwemmen, tien jaar nadat haar moeder daar verdronk.
Gerard Keizer, de vader van Kyra, stond licht hijgend in de keuken van zijn riante appartement broodjes te smeren.
´Houd je van gerookte zalm?’ vroeg hij.
‘Ja, lekker!’ antwoordde ik, terwijl ik mijn ogen uitkeek.
Gerard woonde in een modern appartement op de twintigste verdieping van een woontoren op de Wilhelminapier in Rotterdam. Het uitzicht over de haven en de stad was indrukwekkend. Een lid van het College van Bestuur van de Erasmus Universiteit kan zich nu eenmaal wat permitteren. Mijn stoel stond nauwelijks een meter van het raam. Als ik naar beneden keek, werd ik duizelig.
Kyra leek niet op hem. Zij was klein en slank, Gerard leek op een uit de kluiten gewassen trol, ongetwijfeld een levensgenieter. Het enige wat ze gemeen hadden, was de donkere haarkleur.
‘Weet je hoe we Kyra hebben leren zwemmen?’ vroeg Gerard. Hij zette het bord met broodjes op de tafel. ‘Toen ze drie jaar was, zwom ze met van die opblaasbare zwembandjes om haar bovenarmen. Iedere keer bliezen we de bandjes minder hard op, tot er op een gegeven moment helemaal geen lucht meer in zat. Ze had het niet in de gaten. Het grappige was dat ze niet zonder die bandjes wilde zwemmen. Ze heeft zeker een half jaar met slappe plastic flappen aan haar bovenarmen gezwommen. Pas toen andere kinderen van haar leeftijd zonder die dingen konden zwemmen, mochten we ze afdoen.’
‘Misschien wilde ze niet opvallen, niet anders zijn dan andere kinderen,’ zei ik.
Gerard negeerde mijn opmerking en vertelde enthousiast verder over Kyra’s jeugd.
‘Ze miste de snelheid voor het baanzwemmen, maar haar uithoudingsvermogen was opmerkelijk,’ zei hij. ‘Ze won de wedstrijden op de langere afstanden met speels gemak van kinderen die twee of drie jaar ouder waren, zowel van meisjes als jongens. Ze heeft toen ze elf jaar was nog even op waterpolo gezeten. Kyra had geen broertjes of zusjes en bijna geen vrienden. Een teamsport leek me daarom goed voor haar, maar het werkte niet. Zodra ze de bal had, ging ze ermee zwemmen naar het doel van de tegenstander. In plaats van over te spelen, bleef ze er net zo lang mee zwemmen tot ze de bal weer kwijtraakte. Haar teamgenootjes kregen een hekel aan haar en de coach werd regelmatig erg boos. Niet dat ze daar veel last van had, het maakte nauwelijks indruk en kon haar weinig schelen. Ze is van nature erg op zichzelf. Ze doet ook niet aan borstklopperij en zal nooit zeggen: ‘Kijk eens hoe goed ik ben, ik ben de beste’. Het willen presteren zit in haar karakter, ze doet het voor zichzelf.’
‘Heeft ze dat zelfzuchtige van haar moeder?’ vroeg ik, om een bruggetje te slaan naar Brigitte.
Gerard knikte en staarde enkele seconden zwijgend naar buiten voor hij antwoordde. ‘Kyra is keihard. Ook voor anderen. Ik heb weleens het gevoel dat ze het me nooit heeft vergeven.’
‘Wat bedoel je?’ Ik ging rechtop zitten.
‘De dood van Brigitte. Ik heb haar moeder, de belangrijkste persoon in haar leven, niet kunnen redden.’
Boekgegevens
Willem Bux, Het meisje dat Het Kanaal overzwom, Uitgeverij Pepijn, 174 pagina’s, ISBN 978 90 787 0927 5 (€ 14,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie april 2016.
