‘Een van de – schandelijk genoeg meest ondergewaardeerde – grootste Britse auteurs van de afgelopen honderd jaar.’ – Sarah Waters
Na de dood van haar vader kwam Laura Willowes bij haar broer en zijn gezin in Londen te wonen.
‘Natuurlijk kom je bij ons,’ zei Caroline.
‘Maar het haalt al jullie plannen overhoop. Het bezorgt jullie zoveel last. Weet je wel zeker dat je me wilt hebben?’
‘Maar lieverd toch, ja natuurlijk.’
Caroline klonk vol genegenheid maar was er met haar gedachten niet bij. Ze waren al naar Londen teruggegaan om een sprei te kopen voor het bed in de kleine logeerkamer. Stel dat de wastafel dichter bij de deur stond, paste er dan tussen dat meubel en de open haard nog een schrijftafel? Misschien beter een bureau, vanwege de extra laden? Ja, dat was het. Lolly kon het walnoten bureautje meenemen met de faux handgrepen aan de zijkant en de klep die opensprong als je op de veer bij de inktpot drukte.
Het was van Lolly’s moeder geweest, en Lolly had het altijd in gebruik gehad, dus Sybil kon er moeilijk bezwaar tegen maken. Sybil kon er in feite sowieso geen aanspraak op maken. Ze was nog maar twee jaar getrouwd met James, en zelfs als het bureautje een plek achterliet op het behang in de ochtendsalon, dan kon ze er iets anders neerzetten. Een tafel met varens en potplanten zou daar heel aardig staan. Lolly was een lief ding, en de meisjes waren dol op haar, ze zou gauw genoeg haar plekje vinden in haar nieuwe thuis. Wel jammer van de kleine logeerkamer. De grote logeerkamer konden ze natuurlijk niet aan Lolly afstaan, maar voor gewone gasten was de kleine eigenlijk handiger. Het leek zo extravagant om de grote linnen lakens te wassen voor een enkele gast die maar een paar dagen bleef. Maar zo was het nu eenmaal, en Henry had gelijk, zij hoorden Lolly te nemen. Londen zou een prettige verandering voor haar zijn. Ze zou aardige lui ontmoeten, en in Londen maakte ze meer kans op een huwelijk.
Achtentwintig was ze. Ze zou er vaart achter moeten zetten als ze voor haar dertigste een echtgenoot wilde vinden. Arme Lolly! Zwart was niet haar kleur. Ze zag bleek, en onder dat wel erg onflatteuze zwarte pothoedje waren haar lichtgrijze ogen alleen maar lichter en nog opvallender dan gewoonlijk. Rouwkleding stemde nooit tevreden als je die in de Provincie kocht.
Terwijl die gedachten door Carolines hoofd schoten, dacht Laura helemaal nergens aan. Ze had een rode geranium geplukt en kleurde de pols van haar linkerhand met het sap van de kapotgewreven bloemblaadjes. Op die manier had ze toen ze jonger was haar bleke wangen kleur gegeven en zich over het watervat in de orangerie gebogen om te zien hoe het haar stond. Maar het watervat liet alleen een donkere, schimmige Laura zien, net zo donker en vlak als de dame op het oude religieuze schilderstuk dat in de eetkamer hing en ‘de Leonardo’ werd genoemd.
‘De meisjes zullen het heerlijk vinden,’ zei Caroline.
Lolly Willowes – Sylvia Townsend Warner
Vertaald door: Ine Willems
224 p. (23,99)
Serie: Orlando Klassiekers
Uitgeverij Orlando
9789083375762
www.uitgeverijorlando.nl
- Eerder verschenen in De Boekenkrant van juli 2024
- Ook een boekfragment delen? Neem dan contat op met Paul Revier.
