Ik dacht altijd dat ik niet op mannen viel. In de zomer van 1998 kwam ik er tot mijn teleurstelling achter dat dat ook zo was. Lowlands, carnaval, Ibiza, Oranje: ik duik erin en ga erin onder. Maar bij de Gay Games in Amsterdam stond ik erbij en keek ik ernaar. Nichten feesten als lifestyle. Hetero’s als vlucht. Wij stoppen met feesten als we besluiten dat het tijd is om kinderen te krijgen of, vraag me niet waarom, vinden dat we serieuze en zinvolle dingen in het leven moeten doen. Vanaf dat moment vluchten wij in vrijmibo’s, vrijgezellenfeestjes, stapavondjes, vriendinnenweekendjes — kansloze pogingen om de sleur die we zelf in ons leven hebben toegelaten voor even te ontduiken.
‘Jullie zijn de breeders, wij de genieters,’ verklaarde Charles de wereld aan me. Hij had gelijk. Gouden wet in het uitgaansleven: in steden met een grote gayscene is het feesten geblazen. Homo’s zijn de smaakmakers van het nachtleven. RoXy, iT, Club54, Amnesia: het zijn de nichten die de extravaganza erin brengen en ervoor zorgen dat clubs een legendarische status krijgen. De hetero’s hobbelen mee in de slipstream.
In de eerste week van augustus 1998 was Amsterdam één grote confettibom, met wat gesport hier en daar als voorspel. Mij leek het best gezellig, die Gay Games, maar een deel van de nichtenscene in de stad zag er helemaal niks in: ‘Wij zijn het stadium van homo-emancipatie allang voorbij.’ Homo of hetero, in het Amsterdam van eind jaren negentig maakte het niks meer uit, was het gesundes Homoempfinden.
Dat gevoel veranderde in die week. ‘Hier, in Amsterdam,’ zei een jongen op AT5, ‘zijn wíj voor één keer de norm.’
Ik voelde in die dagen in augustus dat ik niet de norm was. Hoe graag ik me ook ondergedompeld had in het ware gevoel van de Gay Games, ik hoorde er niet bij. Tijdens de laatste dagen van de Games realiseerde ik me dat dat maar op één manier had gekund.
Seks.
Het had tot de mogelijkheden behoord. De stad klotste van de seks. Charles vatte het jaren later als volgt samen: ‘Ze werden gezond ingevlogen en een week later asgrauw afgevoerd. Wij vraten de ruif leeg.’ Ik zou het tegen niemand vertellen als het wel gebeurd zou zijn, maar tussen ons gezegd en gezwegen: ik heb er nog steeds spijt van dat ik niet uit de ruif heb geproefd. Het was een one time only opportunity. Zoals je niet op je achttiende in Lloret de Mar kunt zijn geweest zonder met je dronken ballen op een strand seks te hebben gehad. Het is nooit meer in te halen.
De doelstelling van de Gay Games was duidelijk voor gasten als Charles: meedoen was belangrijker dan winnen.
Ik deed niet mee en won niet.
Frenk wil er nog steeds niet over praten. Maar omdat het nu, na twaalf jaar, zo ongeveer verjaard is, durf ik het verhaal wel te vertellen.
We gaan terug naar mei 1998, naar de dag dat Charles bij Merk in Uitvoering op bezoek kwam. Charles, de schuld van alles.
Kluun, Haantjes, Uitgeverij Podium, ISBN 978 90 5759 4441 9 (€ 17,50)
