Gideon Chase legt stilletjes de hoorn neer en staart uitdrukkingsloos naar de muren van zijn kantoor, waar hij bezig was de vondsten van een opgraving bij een megalithische tempel op Malta door te nemen.
De politievrouw had er geen doekjes om gewonden. ‘Uw vader is dood. Hij heeft zich doodgeschoten.’ Terugkijkend kon hij zich nauwelijks voorstellen hoe ze het nog onomwondener had kunnen verwoorden. Geen overbodige woorden. Geen hyperbolen. Slechts een verbale uithaal naar zijn maagstreek die hem naar adem had doen happen. O zeker, ergens had ze het woordje ‘helaas’ laten vallen en iets van een condoleance gemurmeld, maar tegen die tijd hadden de hersens van de briljante achtentwintigjarige aanstaande professor het al af laten weten.
Vader. Dood. Doodgeschoten.
Drie korte woordjes die het grootst denkbare beeld bij hem bovenhalen. Maar het enige antwoord wat hij had kunnen bedenken was ‘o’ geweest. Hij vroeg haar te herhalen wat ze zojuist had gezegd om er zeker van te zijn dat hij het begrepen had. Niet dat het de eerste keer niet tot hem was doorgedrongen. Het was alleen omdat hij zich zo schaamde dat hij met niet meer dan ‘o’ op de proppen was gekomen. Het was jaren geleden dat vader en zoon elkaar voor het laatst hadden gesproken. Een van hun bitterste ruzies. Gideon was het huis uit gestormd en had gezworen nooit meer een woord met die oude bok te wisselen. Het was niet al te lastig geweest zijn woord gestand te doen. Zelfmoord.
Wat een schok. Zijn eerbiedwaardige vader had zijn hele leven lang gezeurd over hoe belangrijk het was moedig, onverschrokken en positief te zijn. Wat kon er laffer zijn dan een kogel door je eigen kop te jagen? Gideon huivert. O god, het moest afgrijselijk geweest zijn. Weinigen weten van het bestaan af. Een geheim gewelf van koud steen, op epische schaal gebouwd door prehistorische architecten. Een plek waar de niet-ingewijden niet komen. Het Heiligdom van de Volgelingen is een ongezien mirakel. Van het formaat van een kathedraal, en toch niet meer dan een kleine oneffenheid in de graszoden van de bovengelegen landerijen, bijna geheel aan het menselijk oog onttrokken. Ondergronds is het het pronkstuk van een oeroude beschaving, een voortbrengsel van een volk wier genialiteit de grootste geesten van de moderne tijd nog steeds te boven gaat. Drieduizend jaar voor Christus vervaardigd is het bouwwerk een anachronisme, een gigantische tempel die even tijdloos, adembenemend en onmogelijk is als de Grote Piramide van Gizeh. In zijn onderaardse crypten liggen zowel de architecten van Stonehenge als van het Heiligdom begraven. Hun beenderen rusten te midden van dik twee miljoen steenblokken, uitgehouwen uit een en dezelfde groeve. Net zoals het Gizeh-monument een nagenoeg perfecte piramide was, zo is het Heiligdom een nagenoeg perfecte halve bol, een koepel die een boog boven een cirkelvormige vloer beschrijft, een koude maan die in tweeën is gesneden.
Nu weergalmen er voetstappen door de Hellende Doorgang, alsof er regen neerdaalt in de spelonkachtige kamers. In het kaarslicht van de Kleine Zaal komen de Vertrouwelingen samen. Het zijn er vijf, ieder een representant van de reusachtige trilieten binnen de cirkelvormige verhoging van Stonehenge. Ze zijn stuk voor stuk in mantels en kappen gehuld: een gebaar van respect voor de generaties uit vroeger tijden, voor hen die hun leven hebben gegeven om deze heilige plek te creëren.
Bij hun initiatie krijgen de Volgelingen een naam toebedeeld van een sterrenbeeld dat de eerste letter met hun eigen voornaam deelt. Deze sluier van geheimzinnigheid is een andere oeroude traditie, een weergalm van een tijdsgewricht waarin de hele wereld door de sterren werd bestuurd.
Sam Christer, Het Stonehenge Ritueel, Uitgeverij Luitingh, ISBN 978 90 245 3313 8 (€ 19,95)
BOEKFRAGMENT – Het Stonehenge Ritueel
