Ambitie en geheimen in het Amsterdam van de achttiende eeuw. Van de auteur van de wereldwijde bestseller Het huis aan de Gouden Bocht nu dan eindelijk de langverwachte opvolger Het huis aan de Herengracht.
Amsterdam, 1705. De ochtend waarop Thea Brandt achttien wordt…
‘Als ze eindelijk genoeg moed heeft verzameld om haar muiltjes en haar ochtendjas aan te trekken, loopt ze langzaam en zo stilletjes mogelijk naar beneden. Ze dwingt zichzelf dankbaar te zijn en neemt zich voor haar familie niet teleur te stellen. Vroeger ergerde ze zich nooit aan hun overdreven vrolijke verjaardagsstemming, maar er zit een wereld van verschil tussen kind zijn en achttien worden. Het wordt tijd dat ze haar als een volwassene gaan behandelen. En misschien krijgt ze dit jaar voor het eerst van haar leven wel een geschenk dat ze écht wil hebben: misschien wordt er over haar moeder gepraat, trakteren ze haar op een verhaal, al is het maar een amusante belevenis! Ja, we weten allemaal dat dit voor de familie Brandt de zwaarste dag van het jaar is. Ja, het is achttien jaar geleden dat Maren Brandt in dit huis Thea baarde en daarbij zelf het leven liet. Maar ik ben moederloos opgegroeid, denkt Thea, terwijl ze over de tegels in de gang loopt. Voor wie is deze dag nu zwaarder dan voor mij?
Elk jaar zeggen ze alleen maar dat Thea in die twaalf maanden flink is gegroeid, heel mooi is geworden of veel heeft geleerd, alsof Thea elke keer een totaal andere persoon is. Alsof ze op 8 januari – een dag die altijd koud en grauw is – net uit een ei is gekropen. Thea wil echter niet horen dat ze is gegroeid, dat kan ze zelf wel in de spiegel zien. Op haar verjaardag wil ze in haar spiegelbeeld Maren herkennen, ze wil horen wie haar moeder was en waarom haar vader nooit over haar praat. Ze wil weten waarom bijna al haar vragen worden beantwoord met een uitwisseling van sombere blikken en getuite lippen. Even blijft ze nog met haar rug tegen de muur talmen. Misschien hebben ze het nu wel over Maren Brandt.
In de schaduwen bij de ontvangkamer blijft ze wachten. Ze is een zeer bedreven luistervink, en ze houdt hoopvol haar adem in.
Nee. Ze kibbelen over de vraag of ze Lucas, de kat, bereid kunnen vinden een feestelijke verjaardagskraag te dragen. ‘Dat vindt hij vreselijk, Cornelia,’ zegt haar tante. ‘Moet je zien hoe hij kijkt. Straks braakt hij nog op het kleed.’
‘Maar feestkragen maken haar aan het lachen.’
‘Niet als ze haar poffertjes naast een hoopje braaksel moet eten.’
Lucas, hun kliekjesheld met de gele ogen, miauwt verontwaardigd. ‘Korenbloem,’ zo komt Thea’s vader tussenbeide, ‘laat Lucas bij het ontbijt maar onaangekleed. Gun hem dat maar. Misschien kan hij zich voor het avondeten netjes aankleden.’
‘Jullie hebben geen idee wat feestelijk is,’ zegt Cornelia. ‘Hij draagt hem graag.’
Deze bekende ritmen, deze stemmen: veel meer heeft Thea nooit gekend. Ze doet haar ogen dicht. Vroeger luisterde ze graag naar Cornelia, haar tante Nella, haar vader. Ze vond het fijn om aan hun voeten te zitten, haar armen om hun hals te slaan en geadoreerd, geknuffeld, omhelsd en geplaagd te worden. Maar tegenwoordig gaat haar belangstelling uit naar andere muziek, en ze wil haar armen om een andere hals slaan. En na dit gesprek over de vraag of hun enorme kat een kraag moet dragen, zou ze het liefst ergens anders willen zijn. Ze wil weg uit dit huis, ze wil een eigen leven leiden, want geen van drieën weten ze wat het is om achttien te zijn.
Jessie Burton, Het huis aan de Herengracht, vertaler: Mieke Trouw-Luyckx, Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 368 pagina's (€ 23,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie september 2022.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
