Boekfragment: Greenwood -

Greenwood van Michael Christie is een meesterlijke familiegeschiedenis over houthakkers en natuurbeschermers in een stervend bos. Een urgente en actuele pageturner.

DE BOMENKATHEDRAAL VAN GREENWOOD
Ze komen voor de bomen.
Om hun naalden te ruiken. Hun schors te strelen. Verkwikking te vinden in het nederig stemmende duister van hun schaduw. Stil te staan onder het bladerbaldakijn en te bidden tot hun duizend jaar oude zielen.
Vanuit de door stof gesmoorde steden komen ze naar dit exclusieve bomenresort – een afgelegen, bebost eiland in de Grote Oceaan voor de kust van British Columbia – om zich te transformeren, te vernieuwen en weer in contact met zichzelf te komen. Om eraan te worden herinnerd dat het ooit zo woest kloppende, groene hart van de aarde niet helemaal tot stilstand is gekomen, dat de ziel van al het leven niet tot stof is vergaan, dat het nog niet te laat is en nog niet alles verloren is. Ze komen naar de Bomenkathedraal van Greenwood om deze belachelijke leugen te geloven. En als Bosgids moet Jake Greenwood ervoor zorgen dat ze die voor zoete koek slikken.

GODS MIDDELVINGER
Als het eerste daglicht tussen de takken door sijpelt, begroet Jake de groep Pelgrims bij het begin van het pad. Vandaag zal ze hen meevoeren langs de douglassparren en reuzenlevensbomen met hun torenhoge toppen, omgeven door granieten rotsen die met bijna lichtgevend groen mos zijn bedekt, naar de oeroude bomen, waar hen een openbaring wacht. Aangezien er regen wordt voorspeld, dragen de stuk of tien Pelgrims de Leafskin-jacks die ze gratis hebben gekregen. Het glanzende, ademende materiaal is de opvolger van Gore-Tex en tot in de kleinste details zo ontworpen dat het net als bladeren water afstoot en laat wegdruppelen. Hoewel Jake ook een Leafskin-jack van de Kathedraal heeft gekregen, draagt ze dat zelden, uit angst bedrijfseigendom te beschadigen; ze heeft zo al schulden genoeg en moet er niet aan denken zo’n jack te moeten vergoeden. Maar nu het vlak na vertrek is gaan miezeren, baalt Jake dat ze vandaag geen uitzondering op haar regel heeft gemaakt.
‘Welkom in de Bomenkathedraal van Greenwood,’ zegt ze op luide, theatrale toon. ‘Jullie bevinden je in een honderdvijftig vierkante kilometer groot gebied waar een van de laatste oerbossen op aarde te vinden is.’ De Pelgrims halen meteen hun telefoons tevoorschijn en beginnen met hun duimen de schermpjes te bewerken. Jake weet nooit of ze nu aan het factchecken zijn, enthousiaste posts plaatsen of iets doen wat niets met de rondleiding te maken heeft.
‘Deze bomen zijn net enorme luchtfilters,’ vervolgt ze. ‘Hun naalden zuigen stof, koolwaterstof en andere giftige deeltjes op en ademen zuivere zuurstof uit die rijk is aan fytonciden, de stoffen die onze bloeddruk en onze hartslag verlagen. Zo’n volgroeide spar hier genereert dagelijks de hoeveelheid zuurstof die vier volwassenen nodig hebben.’ Meteen beginnen de Pelgrims zichzelf te filmen, terwijl ze diep door hun neus inademen.
Hoewel Jake mag verwijzen naar de om zich heen grijpende stofstormen die op aarde woeden, wordt bij de Kathedraal het beleid gevoerd nooit over de oorzaak te reppen: de Grote Verdorring – de golf aan verwoestende schimmels en insectenplagen die tien jaar geleden de bossen overal ter wereld teisterden, waardoor hectare na hectare verloren ging. De Pelgrims zijn hier om te ontspannen en de Verdorring te vergeten. Het is haar taak om daarvoor te zorgen en ze is zich er maar al te goed van bewust dat banen momenteel schaars zijn.