De Kerstmisaurus is stiekem meegevlogen op de slee van de Kerstman om nog één keer afscheid te kunnen nemen van Knuffie, de enige dinovriend die hij ooit heeft gehad. Maar dan…
Hij zuchtte nog eens diep, liet de dinoknuffel los en zette hem weer netjes recht. Het was tijd om echt afscheid van Knuffie te nemen. Op dat moment hoorde hij het.
FLOESJ!
STAMP!
STAMP!
Duidelijk het geluid van een wc die werd doorgetrokken, en daarna de stampende laarzen van de Kerstman die door de gang liep.
STAMP!
STAMP!
STAMP!
De Kerstmisaurus zag de gezellige dikke buik van de Kerstman langs Willems slaapkamerdeur gaan. Nu was hij al in de woonkamer! ‘Ooo, een wortel! Lekker!’ fluisterde de Kerstman, en hij begon aan zijn lekkernij te knabbelen. De Kerstmisaurus raakte in paniek. Als hij niet heel snel terug was op het dak, voordat de Kerstman daar was, dan… zou hij hier achterblijven!
Hij draaide zich onhandig om, waarbij hij met zijn staart alle dinosaurusboeken van Willems boekenplank veegde. Toen nam hij een grote sprong naar de deur, maar raakte met zijn onhandige klauwen vast in de strik om Knuffie. Hij struikelde, viel en rolde naar de andere kant van de slaapkamer, waar hij terechtkwam in Willems kledingkast!
Je begrijpt natuurlijk wel dat dat zóveel kabaal maakte dat Willem er wakker van werd. ‘W… w… wat gebeurt er?’ zei hij, en hij wreef zijn ogen uit. Toen hij weer scherp kon zien, zag Willem een groot, gestippeld cadeau staan met een rode strik eromheen. Maar die strik zat los. En het uiteinde van de strik zat om een grote, schubbige poot gewikkeld, en helemaal in de knoop! Voordat Willem met zijn ogen kon knipperen, voordat hij kon gillen, voordat hij zelfs maar kon denken of iets kon doen, rende de Kerstmisaurus met honderd kilometer per uur de kamer uit en trok het cadeau achter zich aan. Willem kroop uit bed in zijn rolstoel en ging ze achterna!
De Kerstmisaurus kwam nog net op tijd de woonkamer binnen om de zwarte laarzen van de Kerstman in de schoorsteen te zien verdwijnen. Hij brulde van schrik en stormde naar de schoorsteen, vertrapte de cadeaus en struikelde over de kerstboom, waardoor de kerstballen door de lucht vlogen en kapotvielen op de grond. Maar daar trok de Kerstmisaurus zich niets van aan. Hij keek in de schoorsteen omhoog, maar die leek nu zó smal dat er niet eens een elf doorheen zou passen! Hij probeerde wanhopig omhoog te klimmen, maar het lukte niet. De magie van de Kerstman was uitgewerkt, het schoorsteengat was gekrompen en weer net zo smal als eerst. Toen kwam het allerergste geluid. Door de schoorsteen hoorde hij het getrappel van hoeven en zachte kerstmuziek die in de verte verdween. De Kerstmisaurus brulde door de schoorsteen omhoog naar de lucht… maar het was al te laat. Ze waren weg. De Kerstmisaurus bleef alleen achter. Op dat moment ging er een helder rond lichtje aan. En dat lichtje bibberde een beetje. Het was de zaklamp van Willem, die in zijn rolstoel in de deuropening zat en geschrokken naar de dinosaurus in zijn huis keek.
Ze bewogen geen van beiden. En staarden elkaar aan. Willem en de Kerstmisaurus. Voor het eerst in de hele geschiedenis keken een jongen en een dinosaurus elkaar aan. Ze wisten allebei niet wat ze moesten zeggen. Toen riep Willem opeens angstig ‘AaaaaAAARGH!’ En de Kerstmisaurus brulde geschrokken ‘ROOOOAAARGH!’ Ze zaten allebei een eeuwigheid tegen elkaar te brullen en te gillen, totdat ze buiten adem raakten en ermee ophielden. Ze keken elkaar onderzoekend aan, ook al wisten ze niet precies wat ze onderzochten. Maar ze zagen wel dat ze allebei bang voor de ander waren, en daardoor waren ze opeens niet bang meer. Heel gek zoals die dingen gaan!
Boekgegevens
Tom Fletcher, De Kerstmisaurus, illustraties: Shane Devries, vertaling: Lidwien Biekmann, Uitgeverij Billy Bones, 384 pagina’s (€ 19,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie 5 november 2018.
