Na de dood van zijn vrouw besluit Tom Kennedy met zijn zoon Jake te verhuizen naar Featherbank, een klein stadje met een duister verleden. Twintig jaar geleden ontvoerde en vermoordde de zogenoemde Fluisterman er vijf jongens. De man werd opgepakt, maar nu verdwijnt er weer een jongen. En Jake hoort gefluister bij zijn raam.
‘Weet je nog wat ik tegen je heb gezegd?’ vroeg het kleine meisje.
Dat wist hij, maar op dit moment deed Jake zijn best haar te negeren. Alle andere kinderen van de 567 Club speelden buiten in de zon. Hij hoorde ze joelen en de bal over het asfalt stuiteren, en zo nu en dan met een doffe dreun tegen de zijkant van het gebouw knallen. Maar hij zat binnen aan zijn tekening te werken. Hij wilde die liever hier in alle rust afmaken.
Niet dat hij het niet leuk vond om met het meisje te spelen. Zeker wel. Meestal was zij de enige die graag met hem speelde, en meestal vond hij het leuk om haar te zien. Maar vanmiddag was ze niet zo vrolijk. Sterker nog: ze keek heel ernstig, en dat vond hij maar niks.
‘Weet je het nog?’
‘Denk het wel.’
‘Zég het dan.’
Hij legde met een zucht zijn potlood neer en keek haar aan. Ze droeg zoals altijd een blauw-witgeruite jurk en op haar rechterknie zag hij het korstje van een schaafwond die nooit leek te helen. De andere meisjes hadden keurig schouderlang haar of droegen het in een strakke paardenstaart, maar het haar van het kleine meisje zag er verwaaid uit, alsof ze het al een hele poos niet had geborsteld.
Hij zag aan haar blik dat ze niet snel zou opgeven, dus herhaalde hij wat ze tegen hem had gezegd.
‘Als de deur halfopen staat…’
Eigenlijk stond hij er verbaasd over dat hij het nog wist, want hij had geen enkele moeite gedaan om de woorden te onthouden. Maar toch waren ze blijven hangen. Het had iets met het ritme te maken. Soms hoorde hij een liedje op de kinderzender van de bbc dat urenlang in zijn hoofd bleef rondzingen. Papa noemde dat een oorwurm, en Jake stelde zich dan voor dat de klanken zich een weg naar binnen groeven en in zijn hersens rondwriemelden.
Toen hij klaar was, knikte het meisje tevreden. Jake pakte zijn potlood weer vast.
‘Wat betekent het eigenlijk?’ vroeg hij.
‘Het is een waarschuwing.’ Er verscheen een nadenkende rimpel in haar neus. ‘Nou ja, zoiets in elk geval. Dat zeiden de kinderen altijd toen ik nog klein was.’
‘Ja, maar wat betekent het?’
‘Het is gewoon een wijze raad,’ zei ze. ‘Er zijn een heleboel slechte mensen op de wereld. Er gebeuren een heleboel slechte dingen. Dus is het goed om te onthouden.’
Jake trok zijn wenkbrauwen op en begon weer te tekenen. Slechte mensen. Op de 567 Club zat ook een iets oudere jongen, Carl, en Jake vond dat hij slecht was. Vorige week was Jake een legokasteel aan het bouwen toen Carl heel dicht bij hem was komen staan en als een levensgrote schaduw boven hem uittorende.
‘Waarom haalt jouw vader je altijd op?’ vroeg Carl, terwijl hij het antwoord al wist. ‘Is dat omdat je moeder dood is?’
Jake gaf geen antwoord.
‘Hoe zag ze eruit toen je haar vond?’ Weer gaf hij geen antwoord. Behalve als hij een nachtmerrie had, dacht hij niet na over hoe het had gevoeld toen hij mama die dag op de grond had gevonden. Want dan ging zijn ademhaling heel raar doen en kon hij niet meer goed ademhalen.
Boekgegevens
Alex North, De Fluisterman, vertaling: Ernst Boer, Uitgeverij Ambo Anthos, 416 pagina’s (€ 20,00)Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie 4 juni 2019.
