Het is een vreemd uitgangspunt: tegen betaling excuses aanbieden en daarin zakelijk succesvol zijn. Zo begint Sorry, een boek dat gaandeweg het lezen aan realisme wint. Lezen dat ook begint met een startschot van jewelste.
Met dit citaat bijvoorbeeld: ‘Je hebt vier klappen meer nodig dan bij haar handen voor de spijker er bij haar achterhoofd uit komt en zich in de muur boort. Ze schokt, het schokken wordt trillen, dan hangt ze stil.’
Waarom moet je weten wie Zoran Drvenkar is? Omdat je zonder hem en dus zonder Sorry niet weet wat de speelruimte van een schrijver binnen het thrillergenre is. Sorry is keihard. Sorry is verwarrend. Sorry is ook verslavend. Met vreemde stijlvariatie tussen bijvoorbeeld rauw en zakelijk, weinig tijdvastigheid en, vooral, weinig houvast voor de luie lezer.
‘Voor fans van Stieg Larsson en Mo Hayder,’ zegt de uitgever, maar dit is niet helemaal juist. Larsson schetst een inleefbare realiteit vanuit diverse personen, Hayder beschrijft rauw geweld. Drvenkar doet dit ook, maar onderscheidt zich sterk van beide door onder meer zijn met opzet verwarrend werkende perspectief- en identiteitswisselingen. Daarom: Sorry is voor álle fans van het thrillergenre. Want heb je Sorry niet gelezen, dan mis je een in zijn genre onmisbaar boek.
Zoran Drvenkar, Sorry, Uitgeverij De Arbeiderspers, ISBN 978 90 295 7212 5 (€ 19,95)
Vertaling: Henk Schreuder.
