Het grote ONT-boek neemt hindernissen weg en schrapt dwingende gidsende lijnen. Hierdoor laat het veranderingen toe die je leven ten beste beïnvloeden. Dit begint al bij de inleiding. Die heet ONTleiding en dat is beslist geen woordgrap. Waar je bij de inleiding een rode draad verwacht, wordt de lezer nu juist bewust niet gestuurd. Zonder die strikte begeleiding kan de lezer immers veel vrijer zijn/haar eigen interpretatie van de essays uit dit boek ontwikkelen.
Zestien teksten van zestien auteurs, losjes gebonden door slechts het ONTthema, geven een eigen kijk op het weghalen van obstakels. Zo schreef Astrid Elburg (in het dagelijks leven coacht ze managers) een brief aan haar dochters. Na haar jeugdjaren in Paramaribo kwam ze in Groningen terecht, en daarna in Amsterdam. Daar voelde ze zich op haar plek ‘omdat ik niet werd nagekeken of nageroepen. Niemand stelde mij vragen over wanneer ik weer terug ging. Ik ontwikkelde mij zoals ik het zelf wilde.’ Elburg kon ONT-moeten, en verbeterde daarmee haar leven. En Freek van Duijn (voorzitter Podiumkunsten bij de Raad van cultuur) schreef over de vastgeroeste wereld van subsidiëring. Kunstenaars beschouwen hun subsidie als een recht en beperken daarmee zichzelf in hun mogelijkheden. Ook zijn ze beperkt door de regels die ze opgelegd krijgen. Een goed kunstenaarschap zou toch vrij, onafhankelijk en creatief moeten zijn? Precies. Daarom wil Van Duijn af van het traditionele ‘geld vangen’: ONT-vangen dus, zodat kunstenaar en subsidiënt beter kunnen functioneren.
ONT-haasten
En ONT-haasten? Onthaasten is het bewust kiezen voor ontspanning. Misschien een al te vaak gebruikt begrip om nog in essayvorm te behandelen? We konden het in Het grote ONT-boek tenminste niet ontdekken.
Giep Hagoort (red.), Het grote ONT-boek, Uitgeverij Book-a-Book, ISBN 978 94 609 6003 1 (€ 19,50)
