Op het eerste oog zou je inderdaad denken dat Emma niet thuishoort op de paaz. Het is een hardwerkende vrouw en is lichamelijk gezond. Ook heeft ze een geweldige vriend en een goed leven. Toch heeft Emma last van depressies en overheerst er altijd een somber gevoel. Ze wil eigenlijk niet meer leven en is daarom opgenomen. Zelf heeft ze niet door dat die suïcidale gedachten niet bij het leven horen. Op de paaz probeert ze zichzelf opnieuw te vinden en het leven niet meer te zien als een kwestie van overleven. Het liefst wil ze weer een gewoon leven en terug aan het werk. Dit gaat niet zolang ze zich niet realiseert dat ze er niet voor niets zit en het idee heeft dat ze er maar beter niet meer kan zijn.
Emma moet op zoek naar zichzelf en dit betekent dat ze zich niet meer kan verbergen achter een dosis humor. Tijdens deze uitputtende innerlijke zoektocht vertelt ze allerlei verhalen over de paaz, haar patiënten en haar therapeuten. Haar leven bestaat nu uit knappe therapeuten en reddende nachtverplegers. Er worden origamivogels geknutseld tijdens de bezigheidstherapie en puzzels van tenminste 500 stukjes gemaakt. Het draait nu om meerkoetjes en wandelingen over de parkeerplaats. Er zijn slapeloze nachten op de paaz en Emma krijgt te maken met een kamergenote met epileptische aanvallen. Ook sluit ze vriendschappen voor het leven en houdt ze medepatiënten op de been door grapjes te maken.
Ondertussen worstelt ze met haar eigen gevoelens en besluit ze hard aan zichzelf te gaan werken zodat ze weer beter wordt. Dit blijkt nog niet zo makkelijk. Naar huis gaan is voor Emma nog geen optie. Alles wat haar zekerheid biedt, bevindt zich op de paaz. Het is een veilige basis en beschermt haar tegen al het kwaad uit de buitenwereld. Zelfs haar vriend houdt ze op een veilige afstand. Hoe graag ze ook weer ‘beter’ wil worden: het lijkt niet te lukken. De dagen dat ze zich gelukkig voelt, zijn het gevolg van de antidepressiva die ze krijgt. Wanneer het slaapprobleem van Emma niet meer opgelost lijkt te kunnen worden, stelt haar therapeut voor om naar een andere plek te gaan. Terug naar haar vriend, terug naar huis? Emma is bang, bang voor het leven. Toch is zij de enige die kan bepalen of ze de paaz verlaat, al dan niet genezen.
Deze autobiografisch getinte debuutroman van Myrthe van der Meer (pseudoniem) is een meeslepend verhaal over een vrouw die het zelf ook allemaal niet meer weet. De reportage over het leven op de paaz komt hard aan en biedt een kijkje in een wereld die je liever niet kent. Lees PAAZ als je wil weten hoe iemand met een depressie elke dag opnieuw moet vechten en het leven ervaart op de psychiatrische afdeling.
Dit artikel is eerder verschenen in de Boekenkrant editie van februari 2013.
