Ig Perris, de hoofdpersoon, ontwikkelt vermogens om bijvoorbeeld de diepste en slechtste gedachten opgebiecht te krijgen, de levens te kunnen lezen van een ieder die hij aanraakt en, binnen zekere perken, ieders beslissingen te kunnen beïnvloeden. Vooral het eerste vermogen opent een beerput aan menselijk kwaad en verlangen. Zelfs zijn eigen familie, zijn oma bijvoorbeeld, verbergt meer gedachten dan een kleinzoon lief kan zijn. En de verborgen gedachten van zijn broer maken de duivel in hem los. Want een jaar geleden is Igs grote liefde vermoord. Het meisje is bruut doodgeslagen en verkracht (ja, ik meen dat het in die volgorde was). En Ig wordt er op aangekeken, wat, samen met natuurlijk het gruwelijke verlies van zijn grote liefde, zijn leven heeft geruïneerd. Wat blijkt? Zijn broer wist er meer van. Met zijn nieuwe vermogen probeert Ig Perrish gerechtigheid te krijgen en mensen tegen zichzelf en elkaar op te stoken. Dan blijkt er een kwader iemand en een groter kwaad te zijn dan de duivel zelf…
Wat vond ik zo mooi aan Hoorns? Sowieso de originele gedachte om een in zijn hart goed mens te doen transformeren in de duivel. Een duivel die gezien de slechtheid van de mens zelf zo kwaad nog niet is en zeer zeker niet onkwetsbaar. Alleen iemand die morele afwegingen en keuzes kan maken, zo lijkt het, is geschikt om duivel te zijn. Ook prachtig zijn de voyeuristische inkijkjes in de ziel, die vol lijkt met slechte en verborgen gedachten. Maar vooral het spel op het scherp van goed en kwaad, liefde en haat is fascinerend. Uiteindelijk maakt Ig Perrish zijn keuze en je kunt hem zijn beslissing niet kwalijk nemen.
Tot slot dit wijze inzicht. Natuurlijk heeft niet iedereen verborgen demonen, maar altijd is er wel dat verleidelijke duiveltje op ieders schouder. De duivel heeft ook niet altijd het slechtste met je voor. Hij maakt sommige keuzes gewoon wat aantrekkelijker. Dat kan je fataal worden, maar het kan je leven ook verrijken.
Joe Hill, Hoorns, Uitgeverij Luitingh, ISBN 978 90 2455 950 3 (€ 19,95)
