Guido Eekhaut raast met een behoorlijk tempo door zijn verhaal en introduceert met ogenschijnlijk gemak nieuwe personages en verhaallijnen. Een beknopte samenvatting: terwijl er in Afrika tientallen kinderen sterven door toedoen van radioactief afval en journalist Pim Raspe deze ramp aan de kaak wil stellen, wordt in Nederland de initiator van dit leed – Jaap Roseboom – vermoord. De AIVD stelt een onderzoek in, maar er zijn meer zaken die met name hoofdinspecteur Eekhaut bezighouden.
De man die verantwoordelijk is voor de dood van zijn vrouw heeft ditmaal de dood van een jonge Marrokaanse man op zijn geweten. De vader van deze jongen wil koste wat kost de moordenaar van zijn zoon vinden en dit zorgt ervoor dat Eekhaut moet afrekenen met de spoken uit zijn verleden. Tegelijkertijd beraamt de huurmoordenaar die de moord op Rooseboom heeft gepleegd een aanslag op de journalist – volgt u het nog?
‘De schuld van Roseboom’ leest razendsnel weg en de verhaallijnen wisselen elkaar in een moordtempo af, waardoor het soms lastig is om het geheel te overzien. Door een opmerking van het personage Charlotte (die net zo snel verdwijnt als ze verschijnt) dat ‘alles met elkaar te maken heeft’ tracht je als lezer om de verschillende lijntjes die Eekhaut uitgooit te verbinden, maar pas wanneer de laatste bladzijden zijn omgeslagen, wordt duidelijk dat de centrale verhalen helemaal niet met elkaar in verband staan. Omdat je als lezer gedurende het verhaal blijft zitten met vragen, zorgt dit er wel voor dat de vaart geen moment verloren gaat. De drang naar het vinden van antwoorden maakt dat je wel verder móet lezen.
‘De schuld van Roseboom’ blijft door het oprekken van de spanningsboog tot op het einde boeien, maar ik vraag me toch af of Eekhaut zich niet heeft verstrikt in het aantal verhaallijnen. Als hij minder personages had laten opdraven, was deze thriller er zeker niet slechter van geworden.
Guido Eekhaut, De schuld van Roseboom, Uitgeverij Manteneau, ISBN 978 90 223 2709 8 (€ 21,95)
