Laatst was ik live cartoonist bij een lezing over beeldtaal, een onderwerp waar ik mij, als striptekenaar, nauw bij betrokken voel. Als ik enthousiast ben over een onderwerp heb ik de irritante neiging om mee te discussiëren en extra informatie te verschaffen. Door mijn enthousiasme vergeet ik dat ik iemand constant onderbreek en uit een flow haal.
Op deze manier heb ik trouwens vele filosofielessen verstoord, maar dat terzijde.
Ik was blij dat ik achter in de zaal bij de andere tekenaars kwam te zitten en mijn input kwijt kon in het maken van beeld.
Toch hoopte er iets in mij op, een neiging mijn om mening te delen. Tijdens de lezing werd constant gesproken over beeld en tekst als twee verschillende elementen. Later ontstond er een discussie over welke beter of oprechter zou zijn.
Ik, striptekenaar, de artiest die deze twee elementen als één behandelt – ik kon niet anders dan mij genegeerd voelen.
Aan het eind had de neiging zijn hoogtepunt bereikt. Ik kon niet de zaal uitlopen zonder iets gezegd te hebben. De lezing werd al afgesloten, maar ik stond op en riep dat ik nog wat toe wilde voegen. ‘Jullie praten over beeld en taal als twee aparte elementen, terwijl ze samen meer kunnen vertellen dan één van hen op zichzelf!’
Voor ik door kon gaan met het spuien van kennis en gedachten over het onderwerp ging ik snel weer zitten. Uit de zaal kwam een HEAR HEAR als reactie.
Met een tevreden gevoel kon ik de zaal verlaten. Ik was gehoord! Ik was begrepen.
Deze column verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2013.
