Het is tijd...
Aan al het moois komt een einde, luidt een oud gezegde. Is dat leuk? Nee. Gebeurt het toch? Ja. Een perfect voorbeeld hiervan is een boek. Je kan een boek honderd keer opnieuw lezen, maar je hebt maar één kans om het verhaal voor de allereerste keer te beleven. Man, hoe tof zou het zijn om je favoriete boek opnieuw en opnieuw te kunnen beleven? Ik zou er alles voor over hebben!
Een boek herlezen kan natuurlijk ook leuk zijn, doordat je details ziet die je nog niet eerder waren opgevallen. Ik had graag een magische pil gehad, die verhalen uit mijn geheugen wist, waardoor ik al mijn favoriete boeken opnieuw kon beleven. Wat ik mij dan afvraag, is of ik het boek dan nog steeds zo goed zou vinden. Lag het aan het moment dat ik hem las dat ik hem vijf sterren gaf? Mijn leeftijd? Omgeving? Ik zal er wel nooit achter komen, want zo'n pil is natuurlijk ontzettend ongeloofwaardig.
En herinneringen hebben natuurlijk ook hun waarde. Ik vind het ontzettend fijn om aan leuke momenten terug te denken. Het geeft een soort houvast. Maar ook de mindere momenten mogen er zijn, want die horen er ook bij. Ik heb het gevoel dat dat soort momenten me juist sterk maken.
Maar goed, terug naar hoe ik deze column begon: aan al het moois komt een einde. Mijn tijd als redactiestagiaire bij de Boekenkrant zit erop. Wat zijn de maanden voorbijgevlogen! Met een denkbeeldig winkelmandje vol met nieuw leesvoer stap ik woensdag de deur uit. En, natuurlijk, met nieuwe fijne herinneringen!
Denise Hoek
Redactie-stagiaire Boekenkrant
denise@uhb.nl
