Napels
Hoewel ik momenteel mijn Frans aan het bijspijkeren ben – onder meer door het lezen van Chanson douce van Leïla Slimani – wil ik mijn Italiaans ook niet vergeten. Daarom is het fijn dat er op Netflix de laatste jaren steeds meer Italiaanstalige series verschijnen. Zo is onlangs de serie La vita bugiarda degli adulti uitgekomen, gebaseerd op het boek van Elena Ferrante (in het Nederlands vertaald als Het leugenachtige leven van volwassenen). Die moest ik dus wel gaan kijken.
Het gaat over de dertienjarige Giovanna, die opgroeit in het Napels van de jaren negentig, in een van de beste wijken van de stad. Via haar tante Vittoria, met wie Giovanna’s vader het contact had gebroken, leert ze ook de andere kant van de stad kennen. Een coming-of-age-verhaal over het letterlijke en figuurlijke contrast tussen ‘hoog’ en ‘laag’ Napels.
Ik ben pas net aan de serie begonnen, en geniet tot nu toe vooral van de mooie beelden van Napels. Afgelopen zomer ben ik er voor het eerst geweest, dus ik waan me weer helemaal in de smalle, chaotische straatjes. En, hoewel het minder handig is als je Italiaans wilt leren, zou ik de serie alleen al aanraden omdat het Napolitaanse dialect fantastisch is om naar te luisteren.
Mirjam Mulder
Hoofdredacteur Boekenkrant
mirjam@boekenkrant.com
