In Unbroken beschrijft Laura Hillenbrand het ongelofelijke levensverhaal van Louis Zamperini, dat in 2014 werd verfilmd onder regie van Angelina Jolie.
Om zich heen zag hij niets dan water.
Het was 23 juni 1943. Ergens op de immense watervlakte van de Stille Oceaan lag Louie Zamperini, bommenrichter bij de Amerikaanse luchtmacht en olympisch atleet, op een klein vlot dat in westelijke richting dreef. Naast hem lag een sergeant, een van de boordschutters van hetzelfde vliegtuig. Op een ander vlot, dat aan het eerste was vastgebonden, lag nog een bemanningslid, met een flinke wond in zijn voorhoofd. De huid van de mannen was roodverbrand door de zon en door de verf van het vlot besmeurd met gele vlekken; hun lichamen waren niet veel meer dan skeletten. Traag cirkelden de haaien om hen heen. De dieren wachtten hun kans af.
Het was al de zevenentwintigste dag dat de mannen hier dreven. Ze waren al zo’n tweeduizend kilometer voortgestuwd door de stroom. In deze wateren waren de Japanners de baas. De vlotten begonnen langzaam te veranderen in een zachte brei, waar een zure, branderige lucht aan hing. De mannen zaten vol zoute wonden en hun lippen waren zo opgezwollen dat ze tegen hun neus en kin aandrukten. De hele dag staarden ze naar de lucht. Niemand deed nog moeite om hen te zoeken. Ze waren moederziel alleen op een watervlakte van 118 miljoen vierkante kilometer.
Een maand daarvoor was de zesentwintigjarige Zamperini een van de beste hardlopers van de wereld geweest. Velen hadden gedacht dat hij de eerste zou zijn die de four minute mile zou halen, een van de beroemdste records in de sportwereld, waarbij een hardloper binnen vier minuten een mijl aflegt. Nu woog het lichaam van de olympische speler minder dan vijftig kilo en zijn beroemde benen konden hem niet meer dragen. Iedereen behalve zijn familie had de hoop dat hij nog in leven was al opgegeven.
Op de morgen van de zevenentwintigste dag hoorden de mannen in de verte een diep geroffel. Elke vliegenier kende dat geluid: vliegtuigmotoren. Ze zagen iets glinsteren in de lucht – een vliegtuig hoog boven hen. Zamperini vuurde twee lichtkogels af en schudde verpoederde verf in het water, waardoor de vlotten omringd werden door een helderoranje cirkel. Het vliegtuig vloog onverstoord verder en verdween langzaam. Alle hoop was vervlogen. Maar toen kwam het geluid terug en ze zagen het vliegtuig weer. De bemanning had hen gezien. Hun zwaaiende armen waren vel over been en hun roepende stemmen waren schor van de dorst. Het vliegtuig daalde en vloog langs de vlotten. Zamperini zag de donkere silhouetten van de bemanning afsteken tegen de blauwe lucht. Er klonk een angstaanjagend geluid. Het water en ook het vlot zelf leken te koken. Er werd gevuurd met een machinegeweer. Dit was geen Amerikaans reddingsvliegtuig. Het was een Japanse bommenwerper.
De mannen doken onder water en klemden zich vast onder de vlotten. Ze krompen ineen toen de kogels het rubber doorboorden en vlak bij hun gezicht sissend het water doorsneden. Het vuren hield aan tot de bommenwerper hen voorbijschoot. De mannen sleepten zich weer op het ene vlot waar nog behoorlijk wat lucht in zat. De bommenwerper helde opzij en vloog weer naar hen toe. Het toestel vloog recht op hen af. Zamperini zag dat de machinegeweren recht op hen gericht waren. Hij keek naar de andere mannen. Ze waren te verzwakt om terug in het water te gaan. Ze lagen met de handen boven hun hoofden op het vlot. Zamperini was de enige die in het water sprong.
Ergens onder hem lagen de haaien op de loer. Ze kwamen in beweging en zwommen naar de man onder het vlot.
Boekgegevens
Laura Hillenbrand, Unbroken, vertaling: Peter Meeuse, Uitgeverij Kosmos, ISBN 978 90 435 2400 1 (€ 15,00)
Dit fragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie januari 2015.
Afbeeldingen: Motion Picture Artwork © 2014 Legendary Pictures and Universal Studios. All Rights Reserved.
