Hope, eigenaresse van een bakkerij op Cape Cod, vertrekt naar Parijs om uit te zoeken wat er in de Tweede Wereldoorlog met haar familie is gebeurd. Een hartverwarmende roman over hoop, moed en geloof.
‘Daar is hij,’ zegt Mamie zachtjes, en ze wijst vlak boven de horizon naar een ster die zwak in het chemerdonker staat te fonkelen. ‘De Avondster. Venus.’
Ineens moet ik denken aan de verhaaltjes die ze me vroeger altijd vertelde over een prins en een prinses in een ver land, waarin de prins met gemene ridders moest gaan vechten en de prinses beloofde dat hij haar op een dag zou komen halen omdat hun liefde nooit voorbij zou gaan. Ik kijk dan ook verbaasd op als ik Annie hoor mompelen: ‘“Zolang er sterren aan de hemel staan, zal ik van je houden.” Dat zei de prins in je verhaaltjes altijd.’ Als Mamie haar aankijkt, staan er tranen in haar ogen. ‘Dat klopt,’ zegt ze. Ze steekt haar hand in de zak van haar jas en haalt er de Star Pie uit die ik voor haar moest meebrengen. Hij is nu geplet en de ster bovenop is verkruimeld. Annie en ik wisselen even een blik.
‘Heb je die meegenomen?’ vraag ik. Ik voel een lichte wanhoop; ik had het idee dat ze vandaag helder was. ‘Ja, lieverd,’ zegt ze heel duidelijk. Ze staart even naar het gebak, terwijl het om ons heen steeds donkerder wordt. Ik wil net voorstellen om terug te gaan als ze zegt: ‘Weet je, mijn moeder heeft me dit gebak leren maken.’ ‘Dat wist ik niet,’ zeg ik.
Ze knikt. ‘Mijn vader en moeder hadden een bakkerij. Vlakbij de Seine, de rivier die door Parijs stroomt. Daar werkte ik als jong meisje, net zoals jij nu doet, Annie. En net zoals jij vroeger deed, Hope.’
‘Je hebt ons nooit eerder iets over je ouders verteld,’ zeg ik.
‘Er zijn heel wat dingen die ik jullie nooit heb verteld,’ zegt ze. ‘Ik dacht jullie op die manier te beschermen, mezelf te beschermen. Maar ik raak mijn herinneringen kwijt en ik ben bang dat ze, als ik die dingen nu niet vertel, voor altijd wegblijven, en dat de schade die ik heb aangericht niet meer te herstellen is. Het is tijd dat jullie de waarheid horen.’
‘Waar heb je het over, Mamie?’ vraagt Annie, en ik hoor bezorgdheid in haar stem. Ze kijkt me aan en ik weet dat zij hetzelfde denkt als ik: het gaat weer fout met Mamies geheugen.
Voor ik iets kan zeggen, begint Mamie stukjes van het gebak af te breken en in zee te gooien. Ze fluistert iets, zo zacht dat ik haar nauwelijks kan verstaan, terwijl intussen de golven tegen de rotsen aan onze voeten slaan.
‘Eh… Wat ben je aan het doen, Mamie?’ vraag ik zo vriendelijk mogelijk en ik probeer niet te laten horen dat ik me zorgen maak.
‘Sst, kind,’ zegt ze. Ze blijft stukjes gebak in het water gooien. ‘Wat zeg je, Mamie?’ vraagt Annie. ‘Dat is geen Frans, toch?’ ‘Nee, schat,’ antwoordt Mamie kalm. Annie en ik kijken elkaar vragend aan als Mamie het laatste stukje gebak in het water gooit. Ze pakt onze handen. ‘Wie is als Gij, Heer?’ zegt ze dan, en: ‘Gij zult al hun zonden in de diepten van de zee werpen.’ ‘Wat zeg je, Mamie?’ vraagt Annie weer. ‘Is dat uit de Bijbel?’ Mamie glimlacht. ‘Het is een gebed,’ zegt ze. Ze staart even naar Venus, terwijl Annie en ik zwijgend naar haar kijken. ‘Hope,’ zegt ze ten slotte. ‘Je moet iets voor me doen.’
Titel: Zolang er sterren aan de hemel staan
Auteur: Kristin Harmel
Omvang: 400 pag.
ISBN: 978 90 229 6009 7
Prijs: € 15,- (tot 1 oktober 2013, daarna € 19,95)
