‘Schrijven is vluchtgedrag’, zegt Van der Loo. ‘Vervelende omstandigheden jagen mij weg uit de realiteit en dwingen mij om te schrijven. Het doet voor mij hetzelfde als drugs.’
Gilles van der Loo schreef een jeugd lang, liet de pen toen jaren dicht op zijn bureau liggen. Vijf jaar geleden probeerde hij het nog eens, op aandringen van zijn vrouw. ‘Ik had genoeg van mijn oude leventje. Ik had gewerkt in de horeca, maar ik vond het niets meer. Mijn geduld was op.’
Toen Van der Loo weer aan het bureau ging zitten, rolden er korte verhalen uit zijn pen. ‘Het had niet anders gekund. Ik ben nergens naar op zoek geweest, heb geen doel voor ogen gehad, ik ben gewoon gaan schrijven. Die korte verhalen moesten er kennelijk komen.’
Hij vervolgt: ‘Ik heb vast een eigen stijl, maar ik heb er geen idee van. Schrijven is meekijken door de ogen van een personage. Ik schrijf vanuit hun eigen situatie. Dat maakt van mij een soort insluiper, ik vraag me dan ook af wat ik in dat verhaal doe van die personages.’
De verhalen uit ‘Hier sneeuwt het nooit’ hebben gemeen dat ze over mensen gaan tussen wie de verhoudingen haperen. ‘Mensen zijn dan wel kuddedieren, ze zijn eenzaam. Niemand kan jou echt begrijpen zoals je bent. Neem vriendschap: wat je beide met hetzelfde woord beschrijft, heeft misschien wel voor beide vrienden een heel andere lading. Dat wringt, vroeg of laat.’
Het korte verhaal is een ondergeschoven kindje, beaamt Van der Loo. Maar het korte verhaal biedt ook mogelijkheden.
‘Je kunt in een ritje met de tram een verhaal uitlezen. Met een roman lukt dat niet.’ En het korte verhaal biedt interessante mogelijkheden. ‘Ik vind de kracht van de suggestie prachtig. Een roman vertelt niet alleen over een bepaalde catharsis, maar ook over de voorgeschiedenis en de afloop, en over allerhande details. Die hele voorgeschiedenis kan ik suggereren, wat het verhaal krachtiger maakt.’
Gilles van der Loo, Hier sneeuwt het nooit, Uitgeverij Van Oorschot, ISBN 978 90 282 4187 9(€17,50)
