Leesschuld
Wanneer mensen erachter komen dat ik schrijf, vragen zij mij vaak als eerste wat ik dan precies schrijf en wat ik graag lees. Deze twee bezigheden zijn immers vaak met elkaar verbonden. Het was de vraag die ik kreeg toen ik auditie deed bij de schrijversopleiding in Arnhem en de vraag die mij gesteld werd toen ik solliciteerde om stagiair te worden bij de Boekenkrant. Aangezien ik op de kunstacademie omringd ben door mensen die vrijwel alleen Nederlandse literatuur lezen, twijfel ik toch wel soms voordat ik antwoord geef. Je zou het leesschuld kunnen noemen. Wanneer ik eerlijk antwoord geef, voelt het alsof mensen mij bestempelen met het etiket 'Genieter van genrefictie'.
Ik houd van boeken die grenzen opzoeken, verhalen waar gespeeld wordt met spanningsopbouw, intense emoties zoals angst en een fragiele realiteit. Het voelt soms alsof de schrijvers om mij heen vooral over zichzelf schrijven, over kleine, realistische gebeurtenissen, personages die 'echt' en 'rauw' voelen. Denk hierbij aan literaire romans als Hallo muur van Erik Jan Harmens en Wormen en engelen van Maarten van der Graaff.
Hoe meer ik schrijf en lees, hoe minder ik mij schaam voor mijn smaak qua boeken. Als schrijver wil ik lezers graag een ontsnapping geven aan de echte, rauwe wereld. Het is soms gewoon fijn om iets te lezen dat niet over hetgeen gaat dat je elke dag ziet, maar eerder hetgeen dat je niet ziet, de angsten en betoverende beelden die zich verschuilen in ons onderbewustzijn.
Marc Mens
Redactie-stagiair Boekenkrant
marc@boekenkrant.com
