Recensie: Weense ondoden en intriges

Bij Wenen denk ik aan prinses Sisi, Sachertorte en opera. Gezellige dingen over het algemeen. Maar uiteraard heeft ook Wenen een duistere kant en vormt dan ook een intrigerende setting voor de historische thriller Het boek van de doodgraver van Oliver Pötzsch. Eind negentiende eeuw maakte de stad spannende ontwikkelingen door op het gebied van onder andere de telefoon, elektriciteit, automobielen, fotografie en bioscopen. En criminaliteit, zo blijkt.  

Door Oglaya Doua 

Wenen, 1893. De jonge inspecteur Leopold von Herzfeldt is pas aangekomen in de Oostenrijkse hoofdstad, maar krijgt nu al een grote zaak op zijn bord: er zijn meerdere dienstmeisjes vermoord, elk van hen op brute wijze gespietst. Van de moordenaar ontbreekt elk spoor. Hij roept de hulp in van de pientere politietelefoniste Julia Wolf en van Augustin Rothmayer, een doodgraver op de beroemde Zentralfriedhof van Wenen. Tijdens hun onderzoek worden ze geconfronteerd met verhalen over ‘ondoden’, prostitutie en familieintriges. De verbanden zijn moeilijk te vinden en al helemaal als blijkt dat er waarschijnlijk een mol is binnen de politie.  

Dat Oliver Pötzsch scriptschrijver was, is te lezen. Ik ben nog nooit in Wenen geweest, maar na het lezen van Het boek van de doodgraver heb ik een goed idee van de gezelligheid van het Prater, de smoezelige, smalle straatjes met volle kroegen en decadente feestjes op even decadente paleizen. Als Julia bij een nieuw slachtoffer uit beeld verdwijnt, gaat Leo naar haar op zoek in een van die slechte buurten: ‘Nergens zaten er zo veel cafés, eethuisjes, danstenten, uitspanningen en bordelen bij elkaar als hier. Ondanks het late uur schalde er schrammelmuziek door de straten en waren overal het gelach en geschreeuw van dronkenlappen en het hoge gegiechel van hoertjes en animeermeisjes te horen.’ Er zit zoveel sfeer in dit boek dat je het gevoel hebt dat je ook bewoner bent van het Wenen van de negentiende eeuw. Totaal onmogelijk, maar Pötzsch krijgt het voor elkaar.  

Ook fijn aan deze thriller zijn de personages. Soms een beetje onuitstaanbaar, maar je leert van ze te houden en leeft met ze mee. Van de excentrieke doodgraver Rothmayer die helemaal niet van mensen houdt, maar eigenlijk wel een klein hartje heeft tot de nieuwsgierige en eigenwijze Julia die zelf ook dingen verborgen houdt. Net echte mensen. En hierdoor zie je het einde niet aankomen als de echte slechterik onthuld wordt. 

Het boek van de doodgraver heeft mij verrast. Met een interessante en aansprekende setting, en goed uitgewerkte personages beleef je het verhaal echt. Het plot is niet op alle punten verrassend, maar vermakelijk is het wel. Misschien ben ik toch wel een fan van historische fictie.  

Oliver Pötzsch, Het boek van de doodgraver, vertaling: Jeannet Dekker, Uitgeverij Boekerij, 400 pagina’s (€ 20,99) 

Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant, editie januari 2022.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.

Berichten gemaakt 5283

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerde berichten

Type je zoekwoorden hierboven en druk op Enter om te zoeken. Druk ESC om te annuleren.

Terug naar boven