De Boekenweek van Jongeren is weer begonnen! Ter ere hiervan komt de geschenkbundel 3PAK met twee korte verhalen en een graphic novel uit. De thema’s van de verhalen lopen uiteen: van ballet en dromen najagen, met vrienden over lastige onderwerpen praten, tot het harde, moeilijke leven op straat. Eén ding hebben ze allemaal gemeen: jongeren en hun problemen staan centraal. Ik sprak Khalid Boudou, Aimée de Jongh en Splinter Chabot over hun verhalen in 3PAK.
Door Inge Kommeren
Khalid Boudou – Als we vallen
Raf en Mimo dromen van een einde aan hun leven op straat. Dan lijkt het grote geld van illegale kooigevechten die droom waar te gaan maken…
Wat was je motivatie om mee te doen aan 3PAK?
‘Ik werd ervoor gevraagd. Het is een doelgroep waar ik graag voor schrijf. Ik bezoek veel scholen en ik ontmoet veel jongeren. Zij houden mij op de hoogte van de jongerencultuur.’
Het onderwerp dat je hebt gekozen is best heftig. Wat inspireerde je om hierover te schrijven?
‘De eerste ideeën voor dit verhaal ontstonden na het lezen van een bericht over straatgevechten tussen jongeren. Die gevechten werden gelivestreamd op Instagram en groeiden uit tot een hype. Dit leek me een krachtige metafoor voor de moraal van een verhaal over jongeren die moeten knokken voor hun basisbehoeften. In een wereld van kortetermijndenken en ontspoord winstbejag, zullen jongeren uiteindelijk de grote verliezers zijn. Hun toekomstige leefomgeving wordt vernietigd en zij kunnen bijvoorbeeld geen betaalbare woning meer vinden. In het verhaal bundelen de jongeren de krachten en pakken zij iets terug van de uitbuiters.’
In je verhaal spelen zogenaamde arrastão’s een belangrijke rol. Heb je er zelf ook een meegemaakt? Hoe heb je ervan gehoord?
‘Een lange tijd geleden was ik op reis in Brazilië, een land met veel sociale en economische ongelijkheid. Ik at in een vistentje. Opeens rende een grote groep kinderen schreeuwend en zwaaiend het strand op. In de chaos en paniek die er toen heerste, lieten veel strandgasten hun bezittingen achter. De kinderen pakten wat ze pakken konden en verdwenen weer. De ober vertelde me toen over de arrastão, een massale overval, voornamelijk gepleegd door kinderen uit de sloppenwijken. Hij had veel sympathie en begrip voor deze kinderen.’
Aimée de Jongh – Vroeg donker
Iris wordt achtervolgd door een filmpje dat op school rondgaat. Is haar vriendschap met Matteo sterk genoeg om te ontsnappen aan de schaduw van het verleden?
Wat dacht je toen je werd gevraagd om mee te doen aan 3PAK?
‘Ik was wat verbaasd dat ze mij hiervoor vroegen, want ik wist niet dat strips meegenomen werden in deze Boekenweek. Ik vond het heel goed dat ze dat deden, want vaak worden graphic novels toch niet zo serieus genomen, terwijl ik als auteur en ook als liefhebber wel echt het gevoel heb dat je met strips de diepte in kan gaan. Dus dat was voor mij de motivatie, ik kan nu laten zien dat strips daadwerkelijk iets kunnen betekenen voor jongeren.’
Kun je iets vertellen over het onderwerp van jouw verhaal?
‘Het onderwerp is sextortion (afpersing met een seksueel getinte foto of video – red.), en dat kan verschillende vormen hebben. Het komt zowel voor bij jongens als bij meisjes. Kennelijk is het een onderwerp wat veel jongeren toch wel bezighoudt. Ik las in een onderzoek dat één op de acht jongeren ermee te maken krijgt op de een of andere manier. Dat is best wel heftig. Het is ook een onderwerp waar je niet makkelijk over praat met elkaar. Het verhaal gaat ook heel erg over twee jongeren, twee goede vrienden die daarover praten. Wie weet inspireert het ook slachtoffers om met vrienden daarover te praten.’
Wat is je proces bij het maken van een graphic novel?
‘Ik ben visueel ingesteld, dus ik ga altijd meteen met mijn potlood op papier schetsen. Op een gegeven moment komt daar iets uit, dan zie ik een personage dat mij boeit of ik zie een tekening waarvan ik denk: “Oh, dit kan in het verhaal”, dan ga ik daarop verder. Vanaf die schets ga ik de pagina’s indelen, dat is eigenlijk een soort puzzel. Als dat eenmaal staat, dan kan ik doorgaan met de zwarte lijnen of de inkleuring. Het is best wel een lang proces. Daar zitten echt weken, soms maanden in, zelfs met zo’n kort verhaal als dit.’
Splinter Chabot – en de Kus kwam
Elias danst door het leven. De toekomst heeft een rode loper voor hem uitgelegd. Maar hoe leef je als elke dans je laatste kan zijn?
Waarom wilde je graag meedoen aan 3PAK?
‘Ik kreeg het verzoek van de Stichting CPNB, en dat vond ik mega eervol. Ten eerste omdat ik alles wat met schrijven te maken heeft wil ondersteunen. De evenementen die de CPNB organiseert vind ik altijd fantastisch. Wat belangrijk is, is dat een middelbare scholier ziet wat er met lezen kan: dat je een fantasiewereld induikt, dat je eigenlijk kunt reizen zonder dat je je hoeft te verplaatsen, dat je vriendschappen kunt krijgen via boeken. Als je dat aan kan wakkeren, dan heeft iemand daar de rest van hun leven profijt van.’
Hoe ben je op het idee gekomen voor jouw verhaal?
‘Je ziet twee hele verliefde jongens, Lucas en Elias, aan het begin van hun studententijd. Wat ik het belangrijkste vond is om de passie en liefde die Elias heeft voor dansen te laten zien, en hoe hij naar de wereld kijkt, en hoe hij die wereld eigenhandig van kleur voorziet. Elias jaagt, ondanks wat hem overkomt, zijn droom na. Alleen als je je droom naleeft, leef je echt. Anders heb je alleen maar krijtstreepjes getekend en niet echt geleefd. Dus in de droevigheid zit ook de vrolijkheid verstopt, omdat hij echt zijn droom najaagt.’
Dans en ballet spelen in je verhaal een belangrijke rol. Doe je zelf ook aan ballet?
‘Nee, ik vind het wel heel erg mooi, en ik zou dat zeker wel willen, maar daar ben ik inmiddels te laat mee. Het is natuurlijk niet een roman waarin je eindeloze dansscènes moet uitschrijven, dus je hoeft niet per se het naadje van de kous te weten. Maar je moet er toch wel wat mee, dus ik heb wel wat dingen uitgezocht natuurlijk. Ik had het eerst fout opgeschreven, ik had alleen maar trainingselementen erin staan, maar dat zijn andere termen dan wanneer je echt danst. Maar dat wilde ik wel erin doen omdat het die wereld een beetje meegeeft.’
